ทางแยกแห่งความคาดหวัง

กวีบ้านไร่

ก่อนเคยพร่ำพรรณาเอ่ยบอกรัก
สุดจะหักห้ามใจให้ฝันหา
พอเนินน่าน เกินไกลกาลเวลา
เป็นน้ำตามาลาพร่ำ ให้พ่ายพัง
ความดีพอ ไม่พอดีให้เริ่มคิด
ถึงชีวิตที่จะก้าวข้ามความหลัง
แต่สายป่านแห่งสายไยยังไม่พัง
เลยต้องนั่งทำใจ ให้ช้ำตรม
เหมือนเรายืนกลางสามเพ่ง แห่งสามรัก
กับใจจักษ์ปักษ์ไว้ ให้ขื่นข่ม
หรือจะเริ่มรักใหม่ ให้ภิรมย์
เจ็บและตรม พรห์มรักลิขิตมา
ผิดที่ฉัน  คาดหวังในเธอมาก
แต่ก็ยาก เกินเธอ จะมองหา
จึงต้องสูญ รักสิ้น ทั้งน้ำตา
เพราะสายตา เธอปิดกั้น ความฝันเรา
เหมือนคนโง่ ที่งมหงายในความรัก
แอบเพ้อปักษ์รักไว้ อย่างเขลาเขลา
ทั้งที่รู้ เขาอยู่สูงเกินตัวเรา
และตัวเขาก็เย้อหยิ่ง ไม่เหลี่ยวมอง
ทางที่สองมองเห็นแสงแห่งความสุข
ทุกอย่างสุข เกินกว่าใจจะหม่นหมอง
พอเดินไป ดูเหมือนมากค่าที่ได้มอง
ลืมความหมอง กับสุขทุกคืนวัน
ยิ่งอยู่ใกล้ใจสุข สุขสดชื้น
เก็บค่ำคืนแห่งความหวานให้สร้างฝัน
แต่เบื้องลึกสุดใจที่มีนั้น
ยังมีฝันเก่าเก่า ที่เฝ้ามอง
กลับมาคิดถึงความจริงที่ปรากฎ
จะละลด หรือ จะเริ่ม เติมเต็มสอง
ทางสายเก่า ที่มีเพียงเราเฝ้ามอง
กับทางที่สอง สองเราสร้างเดินด้วยกัน
กวีบ้านไร่
อำเภอบ่อทอง ชลบุรี
เพลา ๑๔.๐๘ ๙ ต.ต. ๕๔