สมน้ำหน้า

สุนทรวิทย์

มิเห็นหน้า  เธอวันใด  ถ่ายไม่ออก
			แสนช้ำชอก  ซึมเศร้า  เอาแต่ตด
			กินหมูเห็ด  เป็ดไก่  ก็ไร้รส
			คอเหี่ยวหด  หมดท่า  แทบบ้าบอ
								
           หากวันไหน  ได้พบ  ประสบพักตร์
				จะคึกคัก  กระหยิ่ม  ยิ้มหัวร่อ
				คอที่ยับ  ยู่ย่น  จนหงิกงอ
				กลับชูปร๋อ  ตั้งชัน  ขึ้นทันใด
			
          	เธอน่าหม่ำ  กว่าส้มตำ  ยำรสเด็ด
			เหนือผัดเผ็ด  แกงป่า  ต้มปลาไหล
			แม้ปลาร้า  ค้างปี  มีหนอนไช
			กินเท่าไร  ไม่ปึ๋งปั๋ง  ดังเห็นเธอ
								
           คิดทักทาย  สักครั้ง  ยังเกรงอยู่
			หวั่นโฉมตรู  ตอกหน้า  ว่าเผยอ
			จำข่มจิต  หักห้าม  ยามเจอะเจอ
			จนท้องเฟ้อ  เรอเปรี้ยว  เสียวไข่ดัน
		
         		แอบรักเธอ  มาหลายปี  มิมีเปลี่ยน
			คอยวนเวียน  เป็นเงา  เฝ้ามิ่งขวัญ
			เหมือนมดแดง  แฝงมะม่วง  หวงกีดกัน
			รสหวานมัน  อย่างไร  ไม่เคยลอง
								
           ณ.วันนี้  โฉมตรู  มีคู่แล้ว
			ฉันเลยแห้ว  ผิดหวัง  นั่งหม่นหมอง  
			สมน้ำหน้า  หนอเรา  เอาแต่มอง
			เธอท้องป่อง  ค่อยคิดได้  ไอ้กระบือ