เก็จถะหวา

กันนาเทวี

ปลูกดอกไม้ไว้ต้นหนึ่ง    ไม่เคยซึ้งถึงคุณค่า
ปลูกรักด้วยใจปอง         หวังเคียงครองเปี่ยมศรัทธา
ทุ่มเทด้วยใจคอย           วันเดือนคล้อยกาลเวลา
กลิ่นหอมอวลตามลม       ได้ชื่นชมสมเจตนา
ดอกขาวพราวพิสุทธิ์        ชื่อดอกพุดหรือเก็จถะหวา
ต้นกล้าเจ้ากร้านแกร่ง       ฤๅร้อนแล้งไร้วาสนา
ขาดฝนคนใส่ใจ              เป็นดอกไม้ธรรมดา
รกร้างหญ้ารกเรื้อ            ผึ้งผีเสื้อมินำพา
ก้านใบยังชูช่อ               ยืนต้นรอฝนหลั่งมา
ดินดอนรากหยั่งลง         เจ้ายืนยงคงชีวา
ชุ่มเอยชุ่มน้ำฝน            น้ำใจคนทักทายมา
คำคุ้นยังมิลืม                ใจสุดปลื้มเคยสัญญา
อยากปลูกรักถนอม        ชิดดมดอมเจ้าเก็จถะหวา
วาจาแท้คือลม              หลงจ่อมจมเศร้าอุรา
รักแท้คืออะไร              อยู่ที่ไหนกันเล่าหนา
สุขแท้คือการให้            รักห่วงใยร่วมฟันฝ่า
คิดถึงด้วยใจมั่น            เข้าใจกันซึ้งสัจจา
ต่างคนทำหน้าที่            ไกลแสนลี้ห่างแค่ตา
แรงใจเปี่ยมพลัง            ให้สมหวังทุกทิวา
ห่วงกันมั่นเสมอ             ขอให้เธอเดินก้าวหน้า
รอยทางมากขวากหนาม  ให้ฝ่าข้ามภัยนานา
ฝากย้ำดูแลตน              ยามดั้นด้นผ่านมรรคา
ชีวิตแม้อดทน               ควรผ่อนปรนรู้คุณค่า
พักเพียรเป็นกำลัง          ยามสิ้นหวังและอ่อนล้า
ปลูกดอกไม้ไว้ต้นหนึ่ง     ใจสุดซึ้งปรารถนา
ปลูกรักรอรื่นรส              ถักร้อยบทอักษรา.....