ช้ำใจช้ำยังย้ำใจไม่หนำพอ เจ็บใจหนอยังเจ็บช้ำไม่หนำใจ


  ช่วยอ่านกลอนก่อนจะไปได้หรือเปล่า
อีกสักคราวสักครั้งยังจะขอ
ช้ำใจช้ำยังย้ำใจไม่หนำพอ
เจ็บใจหนอยังเจ็บช้ำไม่หนำใจ
  จะไม่กล่าวลาก่อนตอนลาจาก
น้ำตาพรากไหลพรั่งให้หลั่งไหล
จะไม่วอนวาจาว่าอย่าไป
เจ็บเพียงใดให้เจ็บเลยเพื่อเคยชิน
  ..คำลาในวันนี้ไม่มีให้
ก็เพราะใจไม่แข็งแรงเป็นแท่งหิน
ยิ่งน้ำตาล้านล้านหยดมารดริน
มันล้างสิ้นกำลังใจที่ใช้ยืน
  ทรุดลงกองกับสองเข่าเศร้าที่สุด
ฝืนจะยุดยั้งไว้ ไม่อาจฝืน
..กลืนกล้ำระกำไหม้ใจกล้ำกลืน
ทอดสะท้อนถอนสะอื้นกลืนน้ำตา
  นานเพียงไหนจึงนับได้ว่าแสนนาน
แค่เพียงผ่านนาทีเร้นไม่เห็นหน้า
นั่นก็นานเกินไปแล้วแก้วกานดา
แล้วการลา จะเทียบเช่นเป็นกี่นาน
  ไกลเพียงใดจึงนับได้ว่าไกลกัน
ไม่จับมือเท่านั้นก็พลุ่งพล่าน
ห่างเกินกอดก็คือไกลจนใจราน
แล้วจากบ้าน จากพี่ จะกี่ไกล
  ช่วยอ่านกลอนก่อนจะไปได้หรือเปล่า
คนใจร้าวเขาเพียงขอพออาศัย
ก่อนจำพรากเพียงฝากคำ ให้จำไป
เธอจะจำเขาได้ไหม ไม่จำเป็น