รักสามเส้า..เราร้าง..หรือสร่างสิ้น

จ้อง - เจรียงคำ

โอ้แม่ดอกรักซ้อน..น้องร่อนกลีบ
โรยรารีบร่วงลงจำนงแน่ว
สุคนธ์ชื่นรื่นฤดีไร้วี่แวว
สุดท้ายแคล้วคลาดสิ้นเพียงกลิ่นจาง
ดอกรักเอยเคยถนอมให้ยอมงอก
รู้ทั้งรู้ชูดอก..นอกกระถาง
ลืมผิด,ชอบ ครอบงำเร้นอำพราง
แต่สุดท้ายปลายทาง..คือร้างไร้
โอ้อุตส่าห์ทอดต่ำโน้มลำต้น
จากเบื้องบนทิ้งศักดิ์..ถือรักใคร่
คลี่กลีบหอมยอมหาบ..ผิด,บาป ไว้
ยอมถูกไฟตัณหาหลอมอารมณ์
สุขนาฏกรรม...ควรดำเนิน
แต่!มิอาจล่วงเกิน..ความเหมาะสม
ดอกรักซ้อนซ่อนไว้ให้หมายชม
กลีบไหวร่วงควงลมกองถมดิน
โศกนาฏกรรม..แห่งน้ำเน่า
รักสามเส้า..เราร้าง..หรือสร่างสิ้น
ยากตัดห้วงห่วงหวามความเคยชิน
โอ้ทว่า อ้าถวิล..กลิ่นดอกรัก
มิอาจเชยชมชื่นยืนแนบน้อง
มิอาจมองสองดวงเนตรตวงตัก
มิอาจเชยชมชิดพิศดวงพักตร์
มิอาจหักจิตพลัน..ได้ทันที
ยามดอกรักกลีบลิ่วปลิดปลิวร่วง
โลกทั้งดวงเปลี่ยนแปลงหม่นแสงสี
กลีบดอกเกลื่อนเหมือนกรรมบีบย่ำยี
แต่ทุกกลีบล้วนมี..พิสุทธิ์พราว
เผชิญโลกโชคดี..เถิดที่รัก
น้อยบุญนักพรากครองแนบน้องสาว
ทั้งที่รักสุดมานแนบนานยาว
ควรถึงคราวปิดฉาก..จากนี้ไป
แต่ไฉนใจเอ๋ยจึงเผยปวด
โอ้ร้าวรวดเกินนี้มีอีกไหม?
น้องขายต่อคอนโด..โถน้ำใจ
ขายเมียพี่..ทำไม..ไม่บอกกัน
จ้องเจ้าของคอนโด..โถทรามวัย
จะบอกเขาอย่างไร..คิดไม่ทัน..
~ ๑๑ มีนาคม ๒๕๕๔ ~