รอยจารึกผนึกแน่นแสนลึกนัก แจ้งประจักษ์ ว่าเจ็บจัดถนัดใจ

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

  แม้ความรักหมดทั้งใจยังไร้ค่า
แค่วาจา หรือจะรั้งประทังได้
เก็บคำเศร้าไว้กับตนจนวันตาย
แต่อย่าหมายว่าจะอ้อนวอนสักคำ
  ไม่รักก็ไม่ง้อ ไม่ขอรัก 
ไม่ประจักษ์ก็ไม่ว่า แค่น่าขำ
เรื่องเจ็บใจ นั้นเจ็บเล่นเป็นประจำ
ไม่เนื่องนำเก็บมาทุกข์ จุกเจ็บใจ
"เมื่อรักกันไม่ได้ก็ไม่รัก
ไม่เห็นจักเกรงการณ์สถานไหน
ไม่รักกูกูก็จักไม่รักใคร
เอ๊ะน้ำตากูไหลทำไมฤา"
  ยืมวรรคทองของรุ่นครูมาสู้เศร้า
เชื่อว่าเรา ไม่ด่าวดิ้นหรือสิ้นชื่อ
ชื่อว่าชายยอมตายให้เขาลือ
ไม่ยอมยื้อยุดไว้ ถ้าไม่รัก
  ต่อแต่นี้จะอยู่เดียวอย่างเปลี่ยวเปล่า
ฤดูหนาวของหัวใจได้จำหลัก
รอยจารึกผนึกแน่นแสนลึกนัก
แจ้งประจักษ์ ว่าเจ็บจัดถนัดใจ
  แต่ไม่ต้องถามทวงหรือห่วงกัน
แค่ไร้รักเท่านั้น ฉันทนได้
ใช้ชีวีที่ยังเหลือเพื่อรอตาย
และวางวายอย่างคนเศร้า เขาไม่รัก

ในเครื่องหมายคำพูด เป็นกลอนวรรรคทอง ของ คุณสุจิตต์ วงษ์เทศ นักกลอนรุ่นครู ขอยกเอากลอนครู มาทำอักษราญชลีไว้ที่นี้ หากความอ่อนด้อยของข้าน้อย ทำให้กลอนครูต้องหมองลง ก็กราบขอประทานอภัยมา ณ ที่นี้