มองภาพถ่ายของเธอใส่ชุดครุย เป็นเพื่อนคุยในวันที่หวาดไหว แม้บัดนี้ มิมีเธอ อีกต่อไป แต่ก็ยังแย้มยิ้มได้กับภาพเธอ นั่นจิ๊กซอว์เธอต่อรักสลักใจ ยังซ่อนงามความนัยสมัยเสมอ เห็นทุกคราวฝันทุกครั้งยังละเมอ เธอแสนสวย เลิศเลอ ทุกเวลา วันเธอรับปริญญาในครานั้น ฉันตื่นเต้นตื้นตันเป็นนักหนา จับรถด่วน ขบวนสุดท้ายสายยะลา ให้ทันวันที่รอท่าปัตตานี จากวันนั้นจนวันนี้เก้าปีกว่า ภาพถ่ายเธอที่ตรงหน้า ณ.ตรงนี้ ที่ซึ่งกายหายห่างร้างไมตรี แต่ฉันมีมากมายไม่หายไป บางทีเผลอ ยังเพ้อ เอ่ยถามทัก ว่า "ยอดรักเธอเหนื่อยหนักบ้างหรือไม่" ในวันนี้คนดีเป็นอย่างไร มีหรือไม่ใครดูแลถ้าแพ้มา มีชายหนุ่ม มองรูปคุณ ยังอุ่นจิต แม้วันหนึ่งเคยพ่ายพิษรักนักหนา วันคนรัก เผยฝากออกปากลา กลายเป็นคนแปลกหน้าแปลกหัวใจ เคยเศร้าสร้อยงานการคร้านจะคิด ชังชีวิตหน่ายชีวาไม่กล้าไข- ความท้อทดหมดหวังพลังชัย ปล่อยให้วันให้วัย ช่วยเยียวยา มองภาพถ่าย เธอใส่ครุยในครานี้ อาจมีบ้างบางทีที่โหยหา แต่ฉันมี ความสุข นะเธอนะ ! ได้คิดถึงปรารถนาที่หัวใจ ยังจำได้วันที่เคยทุกข์ท้อ เธอช่วยติช่วยต่อพลังให้ ขอขอบคุณ สัมพันธ์รัก สลักไว้ ช่วยทำให้ เข้าใจในรักแท้ วันที่ฉันนั้นยังคิดถึงเธอ รู้เพ้อเจ้อถึงอะไรมิได้แน่ ภาพงดงาม ทุกความหมายฉันฉายแล รู้เถอะแค่ ใจระลึกรู้สึกมี ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยมีความรัก และดีงามยิ่งนัก รักหรือนี่ เธอคือ คนแรกที่ฉันมี เป็นคนเดียว ตรงนี้เสมอมา บางเวลา สบตาเธอในรูปครุย เคยพูดคุยถามความเสมอว่า เส้นทางฝันจากวันนั้นที่จากมา เธอเลือกเอา ปรารถนาบรรดาใด หวังเพียงว่าชีวิตหนึ่งซึ่งเลือกแล้ว เธอคว้าได้มณีแก้วดังฝันใฝ่ ให้แสงสวยส่องสว่างกระจ่างใจ อาบหวังให้ ผลิพร่างกลางใจเธอ จึงจดจำเธอคนดีค่อนชีวิต คนที่เตือน ถูกผิดกันเสมอ แม้กาลหนึ่งเคยล้มคว่ำร่ำละเมอ มีน้ำตา ล้นเอ่อ เธอร้างรอน มาบัดนี้ เก้าปีที่ล่วงผ่าน ประสบการณ์ ทุกสิ่งก็เสี้ยมสอน ชีวิตนี้หนึ่งเป็น เช่นละคร จำทุกตอน ทั้งสุขโศก วิโยคใจ มกราห้าสี่ที่จะครบ สองเราลบสัมพันธ์ฝันไม่ได้ รวมเก้าปีเท่าเท่าที่เคยมีใจ รักของฉันนับได้สิบแปดปี บทเอ่ย บทกวี ได้สิ้นสวย ยิ่งมิมีเธอด้วย ฉันสิ้นศรี รูปถ่าย จดหมาย ประดามี ก็สิ้นดี เมื่อพรุ่งนี้มิมีมา เห็นภาพถ่ายในกรอบฉันชอบมอง ภาพเราฟ้อง ความจริงทุกสิ่งว่า วันคืนนั้นผ่านไปแล้วไม่ย้อนมา เหมือนความรักที่ร้างลาไม่ย้อนคืน เหลือไว้แต่ภาพฝันอันแสนหวาน กับเศษใจแหลกซ่านดวงมานย์ขื่น แรกรู้สึกร้อนดั่งสุมไฟฟืน นานไปก็เกลื่อนกลืน กับความช้ำ มองภาพถ่ายของเธอในชุดครุย นั่งพูดคุย ให้ใจได้ชื่นฉ่ำ ชี้ชวนมาระลึกถึงความทรงจำ ร่วมมาฉายภาพซ้ำ ยิ้มย้ำใจ ก่อนจะกล่าวคำลาครั้งสุดท้าย ตัดใจได้ ฉันจะเริ่มชีวิตใหม่ "ขอโทษนะ ผิดสัญญาที่ให้ไว้ ว่าจะไม่รักใคร นอกจากเธอ ------------------------------------------- บทส่งใจ สิ่งที่ยังคงเดิม คือเรื่องราวในวันเวลาที่ล่วงเลย เก็บทุกอย่างลงกล่อง เก็บทุกกล่องลงกรุ เลื่อนเธอไปอยู่ในอดีต เลื่อนอดีตออกไป ให้ปัจจุบันเข้ามาแทนที่ ขอโทษนะ พระฤหัสบ์ที่ ๑๓ มกราที่ระลึก ๕๔ / แทนคุณแทนไท
แทนคุณแทนไท 13 ม.ค. 2554 14:24 น. - ID 138737 
2766
6
0
13 มกราคม 2554 14:35 น. - comment id 1179468
สัญญาผิดมั่ง ครั้งสองครั้งไม่เป็นไรดอก.. 1
13 มกราคม 2554 14:39 น. - comment id 1179471
13 มกราคม 2554 14:44 น. - comment id 1179473
พี่แทน... .... เมือเรารู้ว่าเราจะกลายเป็นแค่ความทรงจำ... ทรงจำที่ผ่านเลย.. ปวดร้าวจังนะ
13 มกราคม 2554 14:50 น. - comment id 1179474
คุณแทนคะ บทนี้ "วันที่ฉันนั้นยังคิดถึงเธอ รู้เพ้อเจ้อถึงอะไรมิได้แน่ ภาพงดงาม ทุกความหมายฉันฉายแล รู้เถอะแค่ ใจระลึกสึกมี" น่าจะเป็น " รู้เถอะแค่ ใจระรู้ลึกสึกมี" หรือเปล่าคะ ลองดูนะคะ สำหรับอดีตที่ยังลืมไม่ได้ คุณวินทร์ เลียววาริณ เคยเขียนไว้ประมาณว่า การลืมไม่ได้ก็เหมือน เสี้ยนที่ตำเท้าคุณ ถ้าคุณไม่บ่งมันออก คุณก็จะเดินไม่ถนัดอยู่อย่างนั้น ยินดีด้วยนะคะ ที่คุณจะไม่ต้องทนกับความทุกข์เศร้าต่อไป ถึงอย่างไรก็ตาม ด้านที่งดงามของความหลังก็ยังมี ใช่ไหมคะ ^^
13 มกราคม 2554 15:09 น. - comment id 1179477
คิดว่าคุณแทนคงไม่พลาดงานดีๆแบบนี้แน่.. อนิจจาน่าเสียดาย ฉันทำชีวิตหายครึ่งหนึ่ง ส่วนที่สูญนั่นลึกซึ้ง มีนํ้าผึ้งบุหงาลดามาลย์ ครึ่งหนึ่งหลงเหลือในอกนี้ สั่นชีวีเสียสะเทือนสะท้าน ซํ้าโซ่ตรวนพันธนาการ ทรมานปานทาสจะขาดใจ อีกครึ่งหนึ่งอยู่ที่น้องแก้ว ขึ้งโกรธพี่แล้วจะทำไฉน ถึงใกล้ก็อย่างห่างไกล ไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน เสียแรงชายบริสุทธิ์ซื่อ ควรหรือนางมล้างค่าใฝ่ฝัน ทิ้งให้เทวษหาจาบัลย์ ที่ไหนนั่นมิ่งขวัญจะกลับคืน หมายทะนุถนอมไว้กะอก กลับตกในมือของเขาอื่น แสนเจ็บแสนปวดปูนปื้น พิษมาเสียบเสียววิญญาณ ใจนางอย่างนํ้าค้างกลางดึก ดั่งผนึกเพชรใสไหวสะท้าน ชั่วครู่ก็แตกดับกับดินดาน ไร้แก่นสารจะหวังมิยั่งยืน บุราณว่าพรากจากนารี ลับลี้สามวันฝันเป็นอื่น เสียเจ้าโศกเศร้าทุกวันคืน สุดจะฝืนสู้ทุกข์ขุกเข็ญใจ แค้นหญิงชิงชังไปทั่วโลก จะทุกข์โศกกะนารีหรือไฉน เสียแรงเป็นบุรุษรัตน์อาชาไนย มาหลงใหลหล่มล้มจมดิน ละอัปยศแก่วิญญาณ อัปประมาณอดสูฤารู้สิ้น จึงตัดใจหลั่งนํ้าไหลริน ลงดินขาดกันจนวันตาย ท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ ฝากให้อิ่ม ช่วงนี้อ่านอะไรอินไปหมด
13 มกราคม 2554 16:03 น. - comment id 1179492
คห 5 แวะมาเจอพอดี อ่านจนอิ่มใจเลยค่ะน้องยา-------------------------- มาเสพบทกลอนที่ลึกซึ้งๆค่ะ ความรักเป็นเช่นนี้นี่เอง แม้รักเพียงใด สุดท้าย วัน เวลาก็ค่อยๆเลื่อน และเปลี่ยนแปลง
13 มกราคม 2554 16:11 น. - comment id 1179502
ไม่กล้าสัญญาหรอกค่ะ กลัวทำไม่ได้ อิอิ
13 มกราคม 2554 16:19 น. - comment id 1179503
เขียนไปร้องไห้ไปแน่เลย
13 มกราคม 2554 16:38 น. - comment id 1179507
ท่านครับ ... ผมดีใจด้วยครับท่าน ที่ท่านจับกล่องลงกรุ แล้วเลื่อนกรุให้ไปอยู่ในอดีต ตอนนี้มีปัจจุบันมาแทน เราก็ก้าวเดินต่อไปครับ
13 มกราคม 2554 17:37 น. - comment id 1179521
อดีต ปัจจุบัน อนาคต ความจริงแล้วก็คือเส้นเดียวกันเหมือนกราฟชีวิตไงเนาะ ถ้าลองคิดเล่นๆ... เราไม่ได้ทิ้งเส้นเก่าไปเพื่อสร้างเส้นใหม่ขึ้นหากแต่เส้นชีวิตของคนเราจำเป็นต้องดำเนินต่อไป จะ ขึ้น หรือลง ในบางช่วงชีวิตก็เป็นเรื่องธรรมดา หวังเพียงวันหนึ่งเมื่อเราไม่ต้องได้เดินทางตามเส้นชีวิตถึงเวลาพักผ่อนเราจะนั่งมองกราฟชีวิตที่ผ่านมาแต่ละวันแต่ละวัยด้วยใจที่สงบ นึกถึงคำกล่าของ ไอน์ สไตน์ ว่า "เมื่อข้าพเจ้าหนุ่ม ข้าพเจ้าคิดที่จะรัก เมื่อข้าพเจ้าแก่ ข้าพเจ้ารักที่จะคิด"
13 มกราคม 2554 19:17 น. - comment id 1179541
นี่ก็เป็นอีกมุมหนึ่งของชีวิตที่คนทุกคน มีโอกาสที่จะได้เรียนรู้
13 มกราคม 2554 21:47 น. - comment id 1179572
เราก็เป็นคนหนึ่งที่มีอดีตที่อยากลืม แต่ไม่เคยลืม มันลืมยาก ยังคงจำ ฝังใจ และแค้น ฝังใจ
13 มกราคม 2554 23:38 น. - comment id 1179594
สวัสดีครับ คุณแทนคุณแทนไทย
14 มกราคม 2554 01:17 น. - comment id 1179599
ภาพอดีตกรีดใจในวันผ่าน ลบตำนานกานท์เก่าที่เฝ้าหลอน มาบัดนี้หนีหายดั่งคล้ายจร แม้บทกลอนวอนหาก็ราโรย... "ผิดคำสัญญา"
14 มกราคม 2554 02:44 น. - comment id 1179601
ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยมีความรัก และดีงามยิ่งนัก รักหรือนี่ เธอคือ คนแรกที่ฉันมี เป็นคนเดียว ตรงนี้เสมอมา โดนมากๆ บทนี้ เมาแวะมาทักทาย...
14 มกราคม 2554 06:47 น. - comment id 1179603
เมื่อเดินผ่านสายธารกาลเวลา ชีวิตหรือปราถนาอะไรได้ ย่อมล้มลุกคลุกคลานปานจะวาย สิ้นมุ่งหมายที่เดื่อนดาษปราถนา เลือดสีแดงแทงทะลุระบุเพศ อาจเป็นเหตุให้ทุกวันต้องฟันฝ่า สำหรับผู้ชายเชื้อชาติอาชา มักพ่ายแพ้อัปรากับสตรี
14 มกราคม 2554 08:43 น. - comment id 1179607
14 มกราคม 2554 13:06 น. - comment id 1179639
.......... เมื่อเธอเก็บทุกอย่างไว้ในกล่อง แล้วยังเก็บทุกกล่องไว้ในกรุ จากนั้นคงแกล้งทำมุทะลุ บรรจุกรุลงกล่องของห้องใจ
14 มกราคม 2554 20:09 น. - comment id 1179714
ไม่มีคำไหนมาอธิบายได้.....เรื่องแบบนี้มักมีความทรงจำและความรู้สึกที่ไม่มีใครรับรู้และเข้าใจได้นอกจากคนสองคน....ความรักนั้นไม่ยาก..แต่ที่ยากกว่าคือ...ทำใจไม่ให้รัก
15 มกราคม 2554 08:54 น. - comment id 1179749
ในทางใหม่..ชีวิตใหม่..หัวใจเก่า ยังเหลือเงา งดงาม ท่ามคิดถึง ภาพอดีต ใสสด ที่จดตรึง ประทับหนึ่ง วันวาร ที่ผ่านไป เพราะมีเธอ วันนั้น ฉันจึงเห็น ชีวิตเช่น ท่ามทาง ได้สร้างใหม่ สัญญาที่ เคยมอบ..ขอขอบใจ ที่เธอไม่ ทวงคำ..ให้ช้ำคืน...
คงมีบางครั้ง..บางใคร..ในบางครา ที่ต้อง ผิดสัญญานะคะ.... ขอบคุณที่เขียนกลอนไพเราะมาแบ่งปันค่ะ..
15 มกราคม 2554 21:03 น. - comment id 1179841
ซักถ้วยนะคะ
30 มกราคม 2554 21:13 น. - comment id 1182385
ขอบคุณทุกน้ำใจที่แวะมาครับ สำหรับถ้อยรสชิ้นนี้มิมีอะไรจะกล่าวต่ออีกแล้วครับ
31 มกราคม 2554 16:54 น. - comment id 1182464
สงสัยจะผิดสัญญากับสาวๆๆบ่อย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
