๑... ฉันคิดถึงเธอ... ละไมละเมอในฝันอันพรายหวาน... วันนี้ วันนั้นในเมื่อวาน... เธอตระการ อยู่ครองทุกห้องใจ... ๒... เมื่อแรกพบ เธอได้ลบความโศกให้โลกใส เหมือนได้ร่นขอบฟ้าแคบมาใกล้ โลกถึงได้งดงาม เท่าความคิด ๓... เมื่ออยู่ใกล้ คิดถึงความหวานละไมในดวงจิต แม้ไกลห่างเพียงวันละหนึ่งนิด เหมือนใครพรากชีวิตของฉันไป ๔... เมื่อเธอจาก ยังจำได้ว่าเจ็บมากสักแค่ไหน หนอความรักแปลกหนานิจจาใจ ฝากทุกอย่างเอาไว้ในความจำ ๕... คิดถึงเธอ นำมา ปรุงเปรอ ให้ชื่นฉ่ำ เป็นสิ่งเดียวซึ่งฉันยังคงทำ ไม่ก้าวล้ำไปในชีวิตใคร บทส่งใจ... สิ่งควรห้ามสามประการคือ กาย วาจา และใจ มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังห้ามไม่ได้จริงแท้ คือ "ใจ" นี่เอง "คงไว้แค่คิดถึง.. รู้สึกซึ่งมีเสมอ... เก็บมาบำรุงบำเรอ... ไว้ปรนเปรอให้ชื่นใจ" พระสุขที่ ๗ มกราที่คิดถึง ๕๔ / แทนคุณแทนไท
แทนคุณแทนไท 7 ม.ค. 2554 12:09 น. - ID 138647 
1910
28
0
7 มกราคม 2554 13:00 น. - comment id 1178406
เราอาจพบกันใหม่หรือไม่พบ ขออย่ามีใครซบหน้าร้องไห้ กับรักหม่นเธอจะต้องหมองทำไม ฉันคือคนปราชัย "มิใช่เธอ" นิภาบางยี่ขัน
7 มกราคม 2554 13:06 น. - comment id 1178407
ไม่เจอกันนาน แทนไทย ยังคงแต่กลอนได้ไพเราะเหมือนเดิม
7 มกราคม 2554 13:12 น. - comment id 1178408
สิ่งเดียวที่ห้ามไม่ได้ คือเรื่องหัวใจมันเผลอ ไปแอบคิดถึงแต่เธอ แถมนอนละเมอทุกคืนเรื่องหัวใจนี่ห้ามยากจริงๆค่ะ
7 มกราคม 2554 13:18 น. - comment id 1178412
ชื่นชมในน้ำคำ ที่ยังคงความละเมียดละไมเสมอมา บทกวีทั้ง 2 บท ไพเราะมากค่ะ
7 มกราคม 2554 13:25 น. - comment id 1178413
หน้าส่วนตัว
จริงๆแล้วหลายสิ่งขึ้นอยู่กับสิ่งเดียวก็คือใจ
หักใจ ห้ามใจ ท้อใจ ถอดใจ ดีใจ เสียใจ ฯลฯ
แต่ถ้าใจคิดคือสิ่งที่ดี ...ก็ดีค่ะ...คิดถึงเช่นกันค่ะ
แล้วก็สวัสดีปีใหม้เด้อค่ะ...
7 มกราคม 2554 13:27 น. - comment id 1178415
@ คุณกวีบ้านไร่ ไม่ค่อยได้พบกันเลยนะครับ คุณคงสบายดี
7 มกราคม 2554 13:32 น. - comment id 1178421
@ คุณแก้วประภัสสร ผมคงย้ำไว้ในความคิดเดิมครับ "คงไว้แค่คิดถึง.. รู้สึกซึ่งมีเสมอ... เก็บมาบำรุงบำเรอ... ไว้ปรนเปรอให้ชื่นใจ" ขอบคุณที่แวะมา ความรู้สึกนี่ห้ามยากจริงๆครับ
7 มกราคม 2554 13:37 น. - comment id 1178425
@ คุณปาลิน บทกวีของท่านนิภา ผมชอบอ่านครับคุณปาลิน และบ่อยครั้งที่ได้อ่าน ทำให้นึกคิดไปว่า ในยุคนั้นบทกวีคงรุ่งเรืองน่าดู และบรรยากาศคงไม่เงียบเหงาเหมือนเช่นปัจจุบัน ถ้าอยู่ในยุคนั้นคงไม่พ้นได้ฝันหวานกลางวัน วันละหลายๆรอบ แล้วพลันก็นึกใจหาย เสียดายคุณค่าในบทกวีของประเทศไทยเรา เพลงแร๊ฟ ร๊อค และการรุกคืบของวัฒนธรรมต่างถิ่น ยืดยาวซะแล้วซิ สวัสดีปีใหม่ สดใสสดชื่นนะครับ
7 มกราคม 2554 13:41 น. - comment id 1178431
@ คุณมณีจันทร์ จิตเป็นนายกายเป็นบ่าวซินะ คำที่ว่าๆกัน อันที่จริง จิตคุมกายได้หลายส่วน แต่ก็มีบ้างที่ประหวัดประหวั่นนึกคิดถึงบางความรู้สึกอยู่ได้ ได้แต่ประโลมตัวเองว่า "หากไม่ผิดบาปต่อใคร" ก็มิน่าเป็นกรรมหนักนัก เวลาลาคุณคิดถึงใคร คุณทำอย่างไรครับ อยากรู้เรื่องหัวใจคนอื่นซะแล้วซิ เมื่อครู่แวะไปสวัสดีคุณ เราไม่พบกันนาน คงสวนทางกันบนความยุ่งเหยิงของชีวิตจึงไม่ใครพบเห็นกันเลย หวังว่าจะมีความสุข สวัสดีและขอบคุณที่แวะมาครับ
7 มกราคม 2554 13:50 น. - comment id 1178433
เก็บไว้แค่ความคิดถึงคนึงหา กาลผ่านมาสิ่งดีดีที่มีให้ แม้นจำจากพรากกันไกล กอบเก็บไว้ความทรงจำที่ดีดี
7 มกราคม 2554 13:46 น. - comment id 1178439
เจ้าพระยาหลับแล้วแก้วใจเอ๋ย ดาวก็เลยลาล่วงดับดวงหาย หนาวลมหนาวโชยผ่านสะท้านกาย หลับเนตรพรายให้สนิทสู่นิทรา อ้อมกอดพี่จักให้ไออบอุ่น ก่อนอรุณรุ่งแรงแสงอุษา คืนแห่งการจากกันขวัญชีวา ขอพี่จารึกไว้ในกมล เดือนค้างฟ้าลาลับดับดวงแล้ว ลมหนาวแผ่วเยียบเย็นทุกเส้นขน ภวังค์ตื่นคืนสำนึกรู้สึกตน หัวใจท้นชอกช้ำเกินคร่ำครวญ นับตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ วัน - เดือน - ปีผ่านไปนับไม่ถ้วน เจ้าพระยาเปลี่ยนกระแสหลากแปรปรวน ลมหนาวหวนแล้วห่างร้างนิวรณ์ แต่ดวงใจดวงนี้มีเพียงหนึ่ง รักสิตรึงตราอยู่ยากรู้ถอน ต่อให้สิ้นกัปกัสป์พุทธันดร ก็สุดรอนรักล่วงพ้นห้วงจินต์ เธอจะอยู่แห่งไหนในผืนหล้า รู้เถิดว่าพี่ครวญหวนถวิล ไม่สิ้นแรงร่างล้มลงถมดิน พี่ไม่สิ้นคำนึง "คิดถึงเธอ" โดยท่านสุรพล สุมนนัฏ
7 มกราคม 2554 13:50 น. - comment id 1178441
............ เมื่อพบกันไม่ได้ไม่ต้องพบ อย่ามาซบหน้าหมองเหมือนร้องไห้ กับสิ่งที่ได้เห็นและเป็นไป คือหัวใจไหวหวั่นของฉันเอง
กลอนไพเราะมากจ้า
7 มกราคม 2554 14:05 น. - comment id 1178445
@ คณน้ำตาลหวาน ความทรงจำนี้อัศจรรย์นะครับ บันทึกทุกอย่างไว้ แม้บางอย่างลางเลือน บางอย่างลึกล่วงอยู่ในส่วนลึกก็ตาม ดึงความทรงจำออกมาระลึกถึงครับ สวัสดีและมีความสุขนะครับ
7 มกราคม 2554 14:07 น. - comment id 1178448
@ คุณdin ใครรู้สึก คนนั้นคงต้องรับผิดชอบใช่ไม๊ครับ ผมชักจะเห็นด้วยครับ ขอบคุณที่แวะมานะ ปีใหม่ ดีงาม งดงาม ทุกสิ่งครับ
7 มกราคม 2554 14:08 น. - comment id 1178449
สวัสดีปีใหม่คะ... กลอนเพราะ จับใจ รออ่านนะคะ
7 มกราคม 2554 14:11 น. - comment id 1178450
อ่านแล้วขอปรบมือให้ค่ะงามคำ ความในความรู้สึก
7 มกราคม 2554 14:29 น. - comment id 1178454
อ่า ... ว่าจะจัดอันดับชายเจ้าซูเหน่ประจำเวปให้นะ 555
7 มกราคม 2554 14:39 น. - comment id 1178457
@ คุณ Gemini58 มีความสุขทุกวันนะครับ ขอให้เป็นปีกระต่ายที่แสนสวย ไม่พบกันนานเหมือนกัน พอพูดถึงคำว่านาน ก็นึกถึงคำว่าเก่า แล้วพาลไปละม้ายกับ "แก่" ซะงั้น สงสัยวัยผมชักล่วงเลย ขอบคุณน้ำคำน้ำมิตรดีดี มีความสุขนะครับ
7 มกราคม 2554 14:49 น. - comment id 1178460
@ คุณกิตติกานต์ ขอบคุณที่แวะมาครับ สวัสดีปีใหม่ครับ
7 มกราคม 2554 14:52 น. - comment id 1178461
@ คุณอัลมิตรา มาเยือนก็คิดส่งเสริมในทางที่ดีดีทั้งนั้น สงสัยแรงดีวันนี้ ยิ้มรับปีกระต่ายนะ
7 มกราคม 2554 14:55 น. - comment id 1178467
กำลังเรียนรู้ที่จะห้ามใจให้มากขึ้นค่ะ
7 มกราคม 2554 15:41 น. - comment id 1178498
สิ่งเดียว ....ที่มักเกี่ยวโยงทุกความรู้สึก เป็นบทกวีที่อ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความ อ่อนโยนละเมียดละไมทุกอนูของ ตัวอักษรเลยน๊ะเนี่ย
7 มกราคม 2554 16:55 น. - comment id 1178516
บางครั้งอดคิดไม่ได้ว่า ความทรงจำ ก็เหมือนอีกมิติหนึ่งที่ซ้อนทับกับเวลา ณ ปัจจุบัน อาจเหมือนว่าเราเราก้าวผ่านอดีตมานานแล้วเกินจะหันกลับ แต่สิ่งที่เราไม่รู้ก็คือ มิติของความทรงจำ ก็เดินไปข้างหน้าเช่นเดียวกับเรา คล้ายเส้นขนานที่มีมิติบางๆกั้นอยู่ ไม่งั้นเกิดอะไรใหม่ๆขึ้นมากมายในชีวิตทำไมความทรงจำยังเหมือนมีชีวิตเคลื่อนไหว อืมมมม......ลองคิดเล่นๆดูค่ะคำกล่าวที่ว่า เวลาเหมือนสายน้ำ มิอาจไหลย้อนกลับ แล้วถ้าเราจะนิยาม "ความทรงจำ" ควรจะเหมือนกับอะไรหนอ เพราะดันทวนกระแสน้ำได้ซะด้วยสิ
สุข สดชื่น สดใส ตลอดปีจตลอดไปค่ะ
7 มกราคม 2554 17:11 น. - comment id 1178526
7 มกราคม 2554 17:14 น. - comment id 1178528
^ ^ ^มาทำไรไอ่ลิง(ดึงหาง...กลับบ้าน)
7 มกราคม 2554 21:18 น. - comment id 1178560
เมื่อมาอ่าน ได้พบสารอักษรซ่อนความหวาน แอบความเหงาความเศร้าไว้ในกานท์ หลังจากอ่านได้สิ่งหนึ่งคือซึ้งใจ สวัสดีค่ะเด็กชายแทนฯ ห้ามใจนี่ต้องใช้เบรคหลายระบบเลยนะคะ
7 มกราคม 2554 23:02 น. - comment id 1178578
ขอให้คุณแทนคุณแทนไท สุขี ในปีใหม่ คิดสิ่งใด ให้สม ปรารถนา ให้พ้นจาก อันตราย ภัยนานา พ้นโรคา ตลอดปี 2554 เอย สวัสดีปีใหม่ครับ
7 มกราคม 2554 23:08 น. - comment id 1178581
@ คุณเพียงพลิ้วครับ แม้ไม่ง่าย แต่ถ้าตั้งใจก็ได้หลายเปอร์เซ็นนะครับ มีความสุขนะครับคุณ
7 มกราคม 2554 23:11 น. - comment id 1178583
@ คุณเทียนหยด ความคิด ไกลไปนิดก็ปานว่าน้ำตาเอ่อ ฝังอยู่ ข้างในละไมละเมอ ถึงใครว่าเพ้อเจ้อ ก็ไม่เกรง ขอบคุณที่แวะมาครับ ผมว่าความคิดนี่แหละห้ามยากที่สุดครับ
7 มกราคม 2554 23:15 น. - comment id 1178586
@ คุณโคลอน หรือว่าความทรงจำมีชีวิตจริงๆครับ คนรักง่ายย่อมลืมง่ายคล้ายความหลง วันนี้คิดพรุ่งนี้คงเลิกหลงใหล ฉันรักยากจึงลืมยากหากรักใคร มัครั้งเดียวเปลี่ยนไม่ได้ในชีวิต ฉันไม่เคยผิดหวังนี่ครั้งแรก ใจจึงแตกแหลกสลายทุกสายจิต อัปยศอดสูและรู้คิด เป็นความผิดเพียงครั้งหนึ่งซึ่งยอมทำ นิภาบางยี่ขัน
8 มกราคม 2554 12:19 น. - comment id 1178661
คืนนี้ ขอสารภาพเลยว่ายังไม่ได้หลับตานอน เพราะความรู้สึกผสมแอลกอฮอร์กรุ่นๆ คิดถึงอะไร ที่เคยผ่านมา มันวกวนจนว้าวุ่นชอบกล... เมื่อไหร่จะหายสักที ไอ้"ความรู้สึก"นี้๘ มค ๕๔ ที่คิดถึง
8 มกราคม 2554 15:10 น. - comment id 1178677
^ ^ เลี่ยนได้อีก
8 มกราคม 2554 21:18 น. - comment id 1178690
9 มกราคม 2554 11:29 น. - comment id 1178730
@ สวัสดีคุณฉางน้อย และคุณ ลชร ไหนๆก็มาแล้ว นั่งพักก่อนไปก็ได้ครับ
9 มกราคม 2554 11:40 น. - comment id 1178731
@ สวัสดีครับพี่ดอกแก้ว เมื่อได้จาร ก็ซ่อนนัยถ้อยกานต์ หวานและเหงา ความคิด เป็นเพียงแต่รูปเงา มาเยือนเย้า ให้รู้สึก ให้นึกคิด วันหนึ่งมีเพียงแค่นิดหน่อย คำที่จารร้อย สร้อยลิขิต จากใจ จากจำ ด้วยน้ำมิตร มิล่วงสิทธิ์ ประการใดของใครเลย เมื่อได้เขียน ก็ได้เรียนรู้ซึ้ง คำซึ่งเอ่ย เศร้า สุข ในส่วน สบายเสบย ล้วนเราเคย และล้วน ที่เราเป็น อารมณ์เอย อารมณ์ของความคิด สนมสนิท ชิดห่าง อย่างที่เห็น ล่วงลับ หับห้วง ในทรวง.... ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเด็กชายแทนครับพี่ ปีใหม่มีความสุขนะครับ แข็งแรง สดชื่น ดีงาม
9 มกราคม 2554 11:44 น. - comment id 1178732
@ คุณหนังสือ มีความสุขเป็นเท่าทวีนะครับ สวัสดีปีกระต่าย
9 มกราคม 2554 11:50 น. - comment id 1178733
คุณยาแก้ปวด เที่ยงนี้ สารภาพว่าตื่นสายครับ จะแปดโมงแล้วสำหรับวันหยุด ความรู้สึกกรุ่นๆเช่นกัน แต่มิมีสิ่งใดลงไปผสม นอกจากวัตถุดิบของอารมณ์ที่มีอยู่จนล้นมโน ความคิด ทำหน้าที่ได้อย่างสัตย์ซื่อ แจ่มชัด เหว่หวาด ละเมียดละมุนไปในทีเดียวกัน ถ้าไร้ซึ่งความคิด เราจะอยู่ได้อย่างไร ผมถามใจหลายคราวหลายครั้ง
9 มกราคม 2554 11:55 น. - comment id 1178735
@ คุณ จวว ผมแปลรหัสคุณได้ว่า จะหวัดวี มาจาก สวัสดีครับ สวัสดีปีใหม่ครับ
9 มกราคม 2554 12:03 น. - comment id 1178736
@ คุณแจ้น ทุกบ่อยที่ผมมามักพบคุณมาทักทายเสมอครับ ทุกบ่อยที่เขียนความคิดลงไป คุณมักมีน้ำใจมสวัสดีกันทุกบ่อย สวัสดีปีใหม่ และมีความสุขในทุกปรารถนาใจนะครับ หวังใจ งดงาม ดีงาม และสวยงาม
9 มกราคม 2554 12:04 น. - comment id 1178737
ความเจ็บปวดของวานนี้ที่ได้รับ ความเจ็บปวดของวานนี้ที่ได้รับ ความแตกดับของพรุ่งนี้ที่จะเห็น กับวันนี้ที่คล้ายตายเย็นเย็น เธอกลับเป็นเพื่อนผู้อยู่ใกล้ชิด ความรู้สึกเท่าที่รู้ว่าอยู่ใกล้ แต่ก็เหมือนอยู่ไกลเพราะไร้สิทธิ์ และนับวันจะห่างเหินจนเกินคิด ความมืดมิดของความหวังกำลังรอ รื่นทั้งรสสดทั้งสีมาลีเอ๋ย หอมระเหยแล้วก็หายเสียดายหนอ เก็บแผลใจไว้เพื่อจำซ้ำให้พอ เพราะแต่ต่อนี้ไปไม่มีแล้ว เหลือแต่เพลงเสน่หาคืนฟ้าหนาว คืนที่ดาวเรียงริ้วเป็นทิวแถว ระยับราวพราวพรายประกายแพรว ลำนำแว่วว่าคืนนี้มาลีลอย ใช่ดอกฟ้าแต่ถ้าเป็นเช่นดอกฟ้า วาสนาเราไม่ถึงจะพึงสอย มิใช่ดินแต่เหมือนดินถวิลคอย มาลีลอยเป็นมาลัยในอารมณ์ อยากฝากความคิดถึงซึ้งเสนาะ แทนแพรเพลาะของหัวใจให้เธอห่ม แต่ไร้ค่าเกินกั้นกันแดดลม ที่พร่างพรมล่องเลยรำเพยพา เปิดแผลเจ็บให้กับใจไว้อีกแผล เป็นรอยแพ้ที่ยับเยินเกินรักษา เลือดหยดหนึ่งจากหัวใจไหลผ่านตา มอบเป็นค่าใช้จ่ายให้กับรัก โอ้ทั้งร้อนทั้งหนาวทั้งร้าวรวด ทั้งเจ็บปวดทั้งร้าวรานทั้งหาญหัก หวังเธอเหมือนเพื่อนซึ่งได้พึ่งพัก ทั้งสูงศักดิ์ทั้งสดใสในศรัทธา ทิ้งอดีตอันมากมายไว้ข้างหลัง หวังความหวังหวังที่มีหวังกว่า ลอยชีวิตกลางทะเลของเวลา เสน่หาของความหวังพังทะลาย เปิดแผลเจ็บให้กับใจไว้คิดถึง กับหยดหนึ่งของน้ำค้างกลางเดือนฉาย วันเวลาบรรเลงเพลงความตาย เฮือกสุดท้ายลมหายใจใต้แสงจันทร์ มองตัวเองด้วยเข้าข้างอย่างหยิ่งหยิ่ง แท้ที่จริงชื่อเสียงเพียงความฝัน เมื่อทางเดินข้างหน้าคือผาชัน ทางแปรผันทางสุดท้ายทอดสายมา ประสบการณ์ความรอบคอบความรอบรู้ พอเป็นผู้ประจักษ์แจ้งแห่งปัญหา เห็นเหตุการณ์ทั้งปวงด้วยดวงตา รู้คุณค่าลุล่วงด้วยดวงใจ เมื่ออยู่ใกล้กลัวพลั้งพลาดหวาดผวา ครั้นแรมราพรึงพรั่นยิ่งหวั่นไหว โอ้ความรักคงเป็นเหมือนเช่นไฟ ใกล้หรือไกลก็ร้อนหนาวได้เท่ากัน ราชพฤกษ์ชูช่อล้อลมผ่าน พลิ้วดอกบานย้อยระย้าหน้าคิมหันต์ ผ่านการบินด้วยปีกทองของคืนวัน ถึงวสันต์เหลือใบให้เราคิด ๚ ท่านสนธิกาญจน์ กาญจนาสน์
7 กุมภาพันธ์ 2554 12:47 น. - comment id 1183853
ใจเราเองยังห้ามไม่ได้เลย... กระไรเลยกับใจคนอื่น...ที่จะห้าม อ่านแล้วละเมียดความรู้สึก...
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
