สายลมโบกใบไม้พริ้วปลิวละล่อง พัดผ่านต้องใบหน้าพาหวั่นไหว อาทิตย์ลับขอบฟ้าครั้งคราใด แสนหนาวใจสุดบรรยายสุดใจทน สุรีย์ดับยังมีดาวพราวระยับ แพรวพรายจับกลางฟ้าเวหาหน เราไร้คู่อยู่เดี่ยวเปลี่ยวกมล ต้องสู้ทนเหน็บหนาวแสนร้าวราน เดือนลอยเด่นเคียงคู่อยู่กลางฟ้า ล้อมด้วยดวงดาราระยิบหวาน ไม่เคยห่างห้วงเวหามายาวนาน สวยสรานท้องฟ้ายามราตรี อันดวงดาวมีเดือนเป็นเพื่อนไกล้ แต่เราใยคนรักห่างมาร้างหนี ไม่มีใครมาอ้อนออดให้กอดที ในยามที่ลมหนาวพัดสะบัดมา