สายหมอกพร่างคลุ้งคลุมครองนภา สกุนาส่งเสียงสำเนียงสรวง ดาวบนฟ้าระยับร่ายประกายดวง น้ำค้างร่วงระยิบหยดรดยอดหญ้า กลิ่นอรุณรุ่งเช้ากระจายทั่ว นอนซุกตัวใต้ผ้าห่มกองทับหนา หลับตาพริ้มกอดหมอนขดเป็นท่า ระรินราลมจมูกระคนคราง หูได้ยินเสียงสรวงระงมทั่ว แต่ว่าตัวไม่ยอมลุกซุกผ้าหนา เพราะกลัวหนาวสะท้านทั้งกายา ดีหนักหนาถ้าแนบเนื้อนวลน้องนาง อยากลูบผมดมหว่างคิ้วและนิ้วน้อง อยากนอนจ้องสบตาใต้ผ้าห่ม เธอจ้องฉันฉันมองเธอดวงตากลม เปิดผ้าห่มดันกายลุกสู่ความจริง