"บ่วงรัก"

สุนันยา.

เมื่อพบเจอ เธอนั้น เริ่มหวั่นไหว
เหมือนดวงใจ หลงมนต์ ดลใฝ่หา
ออกอาการ คลับคล้าย อยากได้มา
เพื่อเห็นหน้า เสมอ ใคร่เจอกัน
แม้เราห่าง ต่างกัน ปานหนึ่งว่า
กาลเวลา นำชัก ผลักเหหัน
แต่ ไฉน ใจเอย เหมือนเคยปัน
เกิดเป็นความ ผูกพัน ไม่ผันแปร
จากวันที่ พบกัน ถึงวันนี้
ความรู้สึก เริ่มที่ มีข้อแม้
อยากอยู่ใกล้ อยากรู้ อยากดูแล
ในดวงแด คะนึง ตราตรึงใจ
เหมือนติดห้วง บ่วงรัก สลักจิต
เหมือนลิขิต รักแท้ แต่ปางไหน
เหมือนให้เรา ต้องอยู่ เป็นคู่ไป
เหมือน ฤทัย ให้ภักดิ์ เพียงรักเธอ
เพียงสวมกอด ฉันไว้ ไม่ไสผลัก
ขอสมัคร รักมอบ ตอบเสมอ
กระซิบรัก ผ่าวแผ่ว ดั่งแว่วเจอ
คือคำรัก จากเธอ ที่เพ้อครวญ
จะขออยู่ เคียงข้าง ไม่ร้างร้าว
แม้ร้อนหนาว ไม่ปล่อย คอยไห้หวน
ต่อแต่นี้ มีเรา ที่เย้ายวน
สองใจล้วน มอบรัก ไว้พักพิง
ฉันขอยอม ติดห้วง ใน"บ่วงรัก"
พร้อมความภักดิ์ นี้ให้ จากใจหญิง
ไม่มีวัน เสื่อมคลาย ในรักจริง
เป็นทุกสิ่ง เพื่อเธอ ใช่เพ้อมา
ถึงต้องแลก แหลกลม หายใจสิ้น
ไม่ถวิล ด้วยรัก ประจักษ์ค่า
มีเธอแอบ แนบข้าง ไม่ห่างลา
แม้ชีวา มอบให้ ไว้เคียงเธอ............