กาลคืนหนึ่งที่ยาวนาน
Saran
ในราตรีที่มืดมิดไร้ซึ่งแสง
สายลมแรงหอบพัดพาความหนาว
สั่นสะท้านสุดทานเมื่อมองดาว
นึกถึงคราวมีเราใต้เงาจันทร์
แสงหิ่งห้อยนับล้านส่องสว่าง
ฟ้ากระจ่างเผยดาวเคียงจันทร์สวย
สายลมรักพัดพาใจระทวย
ฉวยมือเธอออกเดินเก็บหัวใจ
คล้ายว่าเราหลงในภวังค์ฝัน
ในห้วงนั้นมีเพียงแค่เราสอง
เหมือนทุกสิ่งบนโลกนั้นเฝ้ามอง
ร่ำวอนร้องให้ฉันบอกรักเธอ
นาทีนั้นหัวใจเหมือนหยุดเต้น
เพียงเพราะเห็นใจอีกดวงที่เคยฝัน
คำว่ารักที่เฝ้าเก็บไว้ทุกวัน
แล้วใจฉันก็เอ่ยเผยออกไป
เมฆน้อยลอยส่งยิ้มมาให้ฉัน
แสงจันทร์ผันทอละอองนวลเพ็ญขาว
ทั้งสายลมต้นไม้และแสงดาว
ส่องสกาวพัดใจให้ลอยไป..
ค่ำคืนนี้ช่างดูเนิ่นยาวนาน
เพียงว่าฉันไร้เธอเคียงชิดใกล้
คนที่คอยโอบกอดคลุมหัวใจ
เธออยู่ไหนรู้ไหมคิดถึงเธอ