แสงจันทร์ ตะวัน ดาว

กระบี่ใบไม้

วันหนึ่งผืนฟ้า  มีดวงจันทราและแสงตะวัน
เคยบอกรักกัน  ลูกหลานเป็นดาวมากมาย
ที่สุดผืนฟ้า  จะรักกันจนกว่า...วันสุดท้าย
แสงจันทร์งมงาย  เชื่อถือคำซื่อเว้าวอน
ตราบฟ้าเปลี่ยนสี  ฤดีเปลี่ยนผัน
เคยบอกรักกัน   ฉากสุดท้ายคล้ายดังละคร
แสงจันทร์ทอดยาว  แสงดาวยังคง...สะท้อน
จารึกบางตอน  เจ็บจำทั้งน้ำตา....
ที่มุมหุบเขา  ทอดยาวไปจรด...ตรงนั้น
มี...เงาตะวัน...  แนบเอียงดังบอกรักมา
เงาคงร่มเย็น  ซ่อนเร้นจนสุดปลายฟ้า
ตะวันร่ำลา  สุดฟ้าทิ้งจันทร์...พราว
ตราบฟ้าเปลี่ยนสี  ฤดีเปลี่ยนผัน
เคยบอกรักกัน   ฉากรักควรจบยืดยาว
โอ้...แสงจันทร์ทรา  โอ้....แสงดาราดวง...ร้าว
ใช่ไหมเรื่องราว  จบลงตรงทางร้าวราน
อยากเห็นเงาน้อย  เลื่อนลอยปานนั้น
ครั้นแสงตะวัน  เยี่ยมกรายก็จากหายไป
ไม่มีอยู่จริง  หรือทิ้งข้อควรคิดไว้
ตะวันทอดไกล  ไขว่คว้าหาความเลื่อนลอย
ที่โค้งขอบฟ้า ขีดขั้นรอยผ่าไปแล้ว
ตะวันทิ้งแนว  ห่างจันทร์ใจนั้นรอคอย
โอ้...แสงจันทร์ทรา  โอ้....ดวงดาราดวงน้อย
ขอบฟ้าทิ้งรอย  ขีดฝัน...ไร้วันหวนคืน
สุดโค้งขอบฟ้า  ไขว่คว้าคืนนั้น
ที่แสงตะวัน  เสียไปไม่อาจยั่งยืน
ใต้แสงจันทรา ที่แสงดาราตื่นฟื้น
ผู้ใดกล้ำกลืน  ผู้ใดไม่เคยเสียใจ
ตราบฟ้าเปลี่ยนสี  ฤดีเปลี่ยนผัน
เคยบอกรักกัน   แสงจันทร์ยังอยู่ที่ใด
กลางวันกล้ำกลืน  กลางคืนระทมข่มไว้
สูญเสียเธอไป  ร้องไห้เท่าไร...ไม่คืน
สูญเสียเธอไป  ร้องไห้เพียงใด...ไม่คืน