เพราะความห่างไกล เวลาที่ผ่านพ้นไป จึงเชื่องช้า ไม่อยากจะโทษวัน เวลา หรือโทษนาฬิกา ที่หยุดเดิน แต่เพราะในบางเวลาที่ไกลห่าง ชีวิตก็ก้าวย่าง อย่างนานเนิ่น ความคิดถึงจึงเพิ่มมากเหลือเกิน ชีวิตเลยต้องเดินอย่างเดียวดาย เวลาไหนใจก็เหงา ฝกตกไม่ทุเลาไม่จางหาย แดดแรงก็ยังเหงาอยู่มิคลาย อยากทลายความเหงาให้เศร้าจาง บนทางเดินเดียวดายสายเก่า เพราะคนรักเราไม่เคียงข้าง ความคิดถึง ความเหงา จึงมิจาง ชีวิตเลยอ้างว้าง อย่างเงียบงัน คืนฝนตก zilve