กาลเวลา อดีต อนาคต
คนกรุงศรี
เป็นนักกลอน อ่อนวัย ใจเข้มแข็ง
บทเรียนแพง เพียบรู้ กว่าครูสอน
มีทั้งจำ ท่องจด ทุกบทตอน
ใจร้าวรอน เรียนจบ ครบวิชา
หลักสูตรเจาะ เฉพาะตน ของคนนั้น
บทประพันธ์ ยอดกวี ที่มีค่า
สรรหาคำ เกินจะ คณนา
เมื่อเอามา เปรียบเรา มิเท่าทัน
ใช่ว่าเขา เรานี้ คงมีผิด
เพราะลิขิต จากฟ้า พาผกผัน
สิ่งที่แล้ว ผ่านไป ไม่ว่ากัน
จึงณ.วัน นี้หนอ ต่อสู้ไป
ถามหาฝัน วันใด จะได้พบ
วันที่สบ ตากัน นั้นมีไหม
ระยะทาง พิสูจน์ม้า ว่าเป็นไง
กาลเวลา พิสูจน์ได้ นะใจคน
มิอยากหวัง สิ่งใด ไกลเกินฝัน
อย่าแกล้งกัน ก่อให้ ใจสับสน
ไมตรีมอบ มากมาย ได้เยี่ยมยล
ก็ส่งผล หม่นเหงา ค่อยเบาบาง
ทุกสิ่งอย่าง ดั่งคิด อาจผิดหมด
ไม่เหมือนบท กวี มี่สรรสร้าง
อนิจจัง ฟังคำ พระนำทาง
ยังมิวาง ใจใคร ....กว่าใจตน