..ฝนปรอย กับรอยยิ้ม..

เพรง.พเยีย

1.
๏  ละอองสายฝนชื่นจากคืนค่ำ    
คงโปรยร่ำหยาดปรุงจนรุ่งสาง
หอมเอยหอม..กลิ่นไอยังไม่จาง  
หอมบางบาง..ชื่นใจของไอดิน
๏  ร่วงจากฟ้าสู่พื้น..เพื่อชื่นฉ่ำ  
โปรยหยาดน้ำทอดตัวไปทั่วถิ่น
เสียงเปาะแปะ..ไกล..ใกล้..เมื่อได้ยิน 
ราวเพลงพิณร่ายดล..จากคนธรรพ์
2.
๏  ตรงเบื้องหน้า..ริมชาน..ลานลั่นทม 
ลานอารมณ์ซ่อนโลก..ยามโศกศัลย์
ร้อนแล้ง..เย็นเยียบ..และเงียบงัน  
สะท้อนวันเก่าเก่ากับเฝ้าคอย
๏  เนิ่นนาน..บนทางอันว่างเปล่า  
กี่ครั้งเจ้า..บานรอจนร่วงผล็อย
ดอกสีขาวราวช้ำ..ซ้ำซ้ำรอย      
เมื่อระทม..ด้วยพลอยแต่น้อยใจ
๏  หากยามนี้กลีบดอกเจ้าออกแย้ม 
เมื่อแตะแต้มด้วยร่ำหยาดน้ำใส
เปาะแปะเมื่อพบ..กระทบใบ  
เหมือนเจ้าไหว..ตามจังหวะเริงระบำ
3.
๏  สิ้นสุดแล้วสินะ..ความร้อนแล้ง 
ที่ทิ่มแทงทุกคราวแห่งก้าวย่ำ
วนเวียนในกรอบกรงแห่งทรงจำ      
ที่ตอกย้ำ..กำซาบกับภาพเงา
๏  พร้อมสายฝนชะล้าง..บางความหลัง 
ฉันกำลังยิ้มรับให้กับเจ้า
เมื่อนึกถึงยิ้มบางบาง...ที่แบ่งเบา  
ยิ้มของเขา..ฝากประทับ..ลงกับใจ
๏  มิต่างเลย..ชื่นปรายแห่งสายฝน 
ดับทุกข์ทน..ด้วยหยาดสะอาดใส
จึงรู้ว่าชื่นเย็นเป็นเช่นไร  
เมื่อเชื้อไฟมอดพ้น..ทุรนทุราย
๏  มิต้องมีหวานใดมาปรุงแต่ง  
หรือเสกแสร้ง..งดงามด้วยความหมาย
มิต้องมีใดสรร..มาบรรยาย  
ก็พร่างพรายงดงามด้วยความจริง
๏  ผ่านรอยยิ้ม..แทนคำ..แทนคุณค่า 
ก็คล้ายว่า..โลกตรมเคยจมดิ่ง
กลับเต็มตื้นอุ่นแอบ..เมื่อแนบอิง    
พร้อมพักพิงบนทาง..เพื่อวางใจ
๏  ละลายสิ้นในอุบัติเคยกัดกร่อน  
ลบภาพตอน..เก่าเก่าเคยเผาไหม้
พร้อมสายฝนหล่นปรอย..แต่นี้ไป  
จะหลั่งไหลแต่ยิ้ม..แห่งยินดี
๏  ขอบคุณในเจ้าของ..รอยยิ้มนั่น 
มาแบ่งปันจนเกิด..รอยยิ้มนี่
ตามหัวใจใสสะอาดขึ้นวาดวี  
พร้อมแต่นี้คร่ำครวญ..ไม่หวนคืน..