รัก...
ไชยกร
โอ้ว่าอนิจจาหนอความรัก
ได้ประจักษ์ดั่งเพลิงเริงเรืองแผลง
เพียงสัมผัสพักตราระเรื่อแดง
อานุภาพกาจกำแหงกว่าใดปาน
พอรักทอก่อในฤทัยแล้ว
คงไม่แคล้วเพ้อรำฝันเหมือนฝันหวาน
ขนมอาบฉาบรสด้วยหยดตาล
มิเทียบทานมธุรสพจนา
ว่ายามรักพิศใดให้สุดชื่น
ทั้งแผ่นผืนพิภพจบเวหา
เมื่อคลายรักดั่งชักร้ายกรายอุรา
ดั่งว่าฟ้าจรดดินสิ้นสิ่งดี
หากความรักร้อนรุ่มสุมทรวงอยู่
จักไม่รู้ดินฟ้าเสื่อมราศี
ครารักรื่นชื่นใจด้วยไมตรี
ครารักลี้ที่ชื่นขื่นขมครัน
ใครครองรักดั่งครองทุกข์และสุขสม
ยามนิยมชมเชยเคยสุขสันต์
ยามจะลาร้างไกลใจจาบัลย์
เยื่อใยนั้นครั้นตัดไปไม่อาทร
อันเหล่ารสพจนีที่ว่าหวาน
พาสราญรื่นใจไม่ถ่ายถอน
เพราะมาลีลืมตัวยั่วภมร
เขาอิ่มหนำก็จำจรไปจากจาง