มองจันทร์

กฤตศิลป์ ชินบุตร

๑
...เอื้อมมือมนุษย์ไกลเกินจินตนาการ	
แต่เอื้อมหวงดวงมานฤๅจักไหว
ร้อยดวงดาวพราวโชติแสนโกฏิไกล	
แต่ร้อยใจเราคล้องมิพร้องพราย
๒
ราตรีกาลลานสรวงร่วงหยาดฟ้า		
คล้ายดวงตาใครคนหล่นรินสาย
อณูเก็จเพชรรัตน์จรัส...วาย		
ก็ดุจคล้ายคอยหวังอันว่างมี
มองคงคาสวรรค์อันบรรจบ		
เชื่อมฟากภพมรรคาพร่ารังสี
แต่ทางรักทางฝันชั้นกวี		
มืดริบหรี่ที่จักเอื้อมเชื่อมใจครอง
คืนหนาวร้ายพายพัดเหน็บเจ็บและปวด	
ดุจคมลวดหนามบาดขยาดผยอง
ทว่า...กล้าฝ่าจะข้ามโดยลำพอง		
เพียงหวังปองน้องนั้นบนจันทร์พราว
๓
อุษาโยค...หมายตะวันจะปันแสง		
อนธการลาญแรงเปลี่ยนแปลงหาว
อรุณรักสักหมายให้ยืดยาว		
กว่าตะวันจันทร์ดาวกัลปา 
อรุณวันนั้นหวังการตั้งตน			
ปุถุชนสืบสายปรารถนา
อรุณใดไอหนุนอุ่นอุรา			
เคียงกานดาว่าอุ่นแม้นโลกันตร์
๔
จันทราแจ่มเรืองงามอมรสร้าง		
อนงค์พร่างรัศมีรุจีสรรค์
เราจึงเพียงกระต่ายคิดหมายจันทร์		
ทุกชั่วกัลป์ด้วยเวลาวินาที
		
เมื่อมุ่งหมายคล้ายมนต์มาดลจิต		
ขออุทิศชีวิตน้อยด้อยภาษี
จักล้มลุกปลุกปลอบจรลี			
บนทางซึ่งเพียงมีเราเอกา...
					
ฝากหัวใจ ฝากบทกวีนี้แด่เธอ...					
กฤตศิลป์ ชินบุตร