ในโลกกว้าง ย่างกราย หมายต่อสู้ ยืนหยัดอยู่ ก้าวไป ให้ใกล้ฝัน อุปสรรค หนักล้น ทนฝ่าฟัน หวังสักวัน ฉันต้อง เลิกหมองตรม โลกที่กว้าง ทางเดี่ยว แสนเปลี่ยวนัก กับไร้หลัก ยึดเกาะ ที่เหมาะสม ถือหางเสือ นาวา ท้าคลื่นลม มีโศกซม เศร้าสุข เค้ลาคลุกกัน เพราะเกิดมา ไม่มี ดั่งที่คิด จะทวงสิทธิ์ จากใคร ที่ไหนนั่น หรือกรรมเก่า เฝ้าถาม ตามมาทัน ขอใช้มัน ให้สิ้น เรายินดี แต่ใช้แล้ว ใช้เล่า กรรมเจ้าเอ๋ย กระไรเลย หลายหลาก มากเหลือที่ ฤๅต้องใช้ ไปทั่ว ชั่วชีวี แล้วจะมี วันใด ได้ลืมตา มองคนซึ่งพึ่งพา หวังอาศัย ขอแรงใจ ให้กัน เฝ้าฝันหา ปลอบสักหน่อย ค่อยฟื้น ชื่นชีวา แค่รู้ว่า ห่วงใย ใจชื่นบาน ใครเมตตา ดอกแก้ว แล้วอย่าเฉย เพียงเอื้อนเอ่ย วจี มีคำขาน เพราะว้าเหว่ เดียวดาย ในดวงมาน ขอเศษทาน น้ำใจ.........ใครปรานี ดอกแก้ว ดวงฤทัย กลุ่มวรรณกวีศรีอยุธยา
1 กุมภาพันธ์ 2553 16:50 น. - comment id 1094432
ไม่เดียวดายครับ เรามีเพื่อนร่วมโลกนี้มากมายยิ่ง.. เข้ามาอ่านงานครับ
9 กุมภาพันธ์ 2553 10:23 น. - comment id 1097606
ใช่แค่เพียงตัวเราที่เฝ้าทุกข์ ใช่แค่สุขที่จะคลายความเหงาได้ ใช่มีรักแล้วจะไม่เดียวดาย ใช่ต้องตายลำพังอย่างวังเวง ไม่ใช่มีเพียงตัวเราที่อ่อนไหว ยังมีมากมายในโลกนี้ที่อ่อนแอ เป็นเพื่อนกัน