นั่ง นิ่ง-นิ่ง ริมหน้าต่าง ในวัน ว่าง-ว่าง ไม่ได้ไปไหน ทอดสายตามองท้องฟ้าไกล ป่วยการจะห้ามใจ ไม่ให้คิดถึงใครบางคน หอมกลิ่นละมุนของแดด อุ่น-อุ่น ยามเช้า แว่วเสียงนก เบา-เบา จากต้นไม้ ใกล้-ใกล้ ถนน เผลอยิ้มกับตัวเอง บังเอิญได้ยินเพลงของเราสองคน ท่วงทำนองรักเปี่ยมล้น วิ่งวนเข้าสู่หัวใจ หยิบไดอารี่สีชมพูมาเปิดอ่าน ย้อนรอยวันวานผ่านกระดาษสีหวานสดใส ฉันอ่านหน้าหนึ่ง สอง สาม สี่ อ่าน เรื่อย-เรื่อย ไป ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ ที่ใช้มันเรียกคืนวันกลับมา รอยหมึก จาง-จาง เล่าการเดินทางระหว่างเธอกับฉัน จากเคยอยู่เคียงข้างกันจนถึงวันไกลสุดไขว่คว้า ไม่มีรอยหมึก จาง-จาง บนกระดาษ หวาน-หวาน หน้าต่อมา ฉันปิดมัน...วางลงตรงหน้า...มองฟ้าอย่างเข้าใจ สายลม อ่อน-อ่อน สะท้อนไหวในความรู้สึก สูดหายใจ ลึก-ลึก ยิ้มรับกับการปิดตำนานรัก ใส-ใส จะเก็บความทรงจำ ดี-ดี ไว้ในไดอารี่ตลอดไป แม้ไม่มีเรื่องเล่า ใหม่-ใหม่ แต่เรื่องเดิมที่เขียนไว้ ยังงดงาม
22 มกราคม 2553 10:20 น. - comment id 1089409
เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หัวใจของคุณก็ยังเป็นสีชมพูเหมือนไดอารี่เลยนะคะ ชอบความจริงใจในบทกลอนของคุณค่ะ น่ารักจริงๆๆๆๆ ทั้งกลอนทั้งคนแต่ง
22 มกราคม 2553 10:45 น. - comment id 1089421
...ชอบประโยคสุดท้ายที่สุดเลยค่ะ.. เป็นการอยู่ลำพัง..เดียวดายแต่ยังอบอุ่น...
22 มกราคม 2553 11:33 น. - comment id 1089448
อ่านแล้ว ให้คิดถึง..คำว่า ไดอารี่ใจ.. ไดอารี่หัวใจได้บันทึก ในส่วนลึกเกินลบกลบรอยเขียน บันทึกแล้วมิแคล้วมาวนเวียน มายลเยือนเป็นเพื่อนใจให้จดจำ ใจเก่าเก่าเรื่องเล่าไม่เก่าแก่ ยังเอื้อแผ่ไออุ่นมาหนุนย้ำ บันทึกไว้หลายปีรอยของคำ ยังลึกล้ำย้ำแน่นแก่นดวงมาน
22 มกราคม 2553 13:00 น. - comment id 1089515
เพื่อนเราเก่งจัง เป็งกาลังใจให้นะ จุ๊บๆ
22 มกราคม 2553 13:04 น. - comment id 1089525
"ไม่มีรอยหมึก จาง-จาง บนกระดาษ หวาน-หวาน หน้าต่อมา ฉันปิดมันวางลงตรงหน้า มองฟ้าอย่างเข้าใจ" พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าน้องจะเข้าใจความ รู้สึกของพี่ไหม"สงสารจับขั้วหัวใจ" แต่ทำอะไรไม่ได้ เซ้งตัวเองจริง เอ้า เผลอบ่นอีกแล้ว
22 มกราคม 2553 13:10 น. - comment id 1089529
แวะมาอ่านให้กำลังใจค่ะ กลอนของพงพันลงแล้วนะคะ (อวยพรวันเกิดก่องกิก)
22 มกราคม 2553 13:50 น. - comment id 1089550
น้องเล็กแต่งกลอนเก่งจัง
22 มกราคม 2553 16:46 น. - comment id 1089657
ยายแม่มด หวัดดี ยิ้มเข้าไว้หัวใจก็เป็นสีชมพูเองค่ะ ขอบคุณที่ชม คนอ่านกลอนก็น่ารักเช่นกันค่ะ +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+ คมดาบนารี ก็เพราะประโยคสุดท้ายนั่นแหละค่ะ ถึงได้ออกมาเป็นกลอนบทนี้ คืออยู่ดีดี ประโยคนี้มันก็แว่บเข้ามาในหัว ปล่อยไว้ไม่ได้ ต้องทำอะไรสักอย่างกับมัน สุดท้ายคือการนั่งๆและคิดกลอน +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+ กิตติเวทย์ ไดอารี่สีชมพู = ไดอารี่ใจ ขอบคุณสำหรับกลอนเพราะๆค่ะ +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+ Pom Pam ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะเพื่อน มีความสุขมากๆนะ +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+ พี่ทิวไม้ อย่าเพิ่งเซ็งค่ะคุณพี่ เปลี่ยน"ความสงสารจับขั้วหัวใจ" เป็น"ความห่วงใยตลอดกาล" แทนได้ไหมคะ ^^ +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+ คนเมืองน้ำ(พงพัน) ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ สัญญา จะเข้าไปอ่านกลอนของพงพันแน่นอน แล้วเจอกันค่ะ +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+ ..พี่เอ็ม 642011.. ว่างๆเข้ามาอ่านกลอนอีกนะ คิดถึงจัง น้องเล็ก 643015 รายงานตัวครับผม +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+ เล็กน่ารักรักทุกคน
23 มกราคม 2553 06:09 น. - comment id 1089824
ปกติกลอนของคนเมืองน้ำจะลงที่ชุมชนคนรักกลอน เชิญไปอ่านติชมได้นะคะ....แล้วจะรู้ว่าสนุกมัก ๆ...รอๆๆๆ
23 มกราคม 2553 21:42 น. - comment id 1090199
ไดอารี่สีชมพูดูสดใส แต่ข้างในเขียนไว้ใจเศร้าหมอง อ่านกี่ทีน้ำตาพี่ต้องไหลนอง เพราะว่าน้องหนีไปไม่กลับมา
24 มกราคม 2553 05:38 น. - comment id 1090249
อาจมีบ้างบางครั้งที่หวั่นไหว อาจมีบ้างหว่างใจที่โหยหา อาจมีบ้างบางวันคราบน้ำตา อาจมีบ้างบางเวลาคิดถึงเธอ แวะมาเยี่ยมค่ะ