เมื่อหายใจย่อมตระหนักว่ารักอยู่ แม้สินธูใหญ่กว้างมาขวางกั้น ฟังเสียงเต้นของหัวใจย่อมคล้ายกัน เฉกนภากับตะวันนั่นอย่างไร รักหนอรักอยู่ไกลให้เกินรัก หากประจักษ์แล้วซึ่งจิตพิศมัย แม้หนทาง ยากจะรัก สักเท่าใด ก็ไม่อาจ ห้ามหทัย มิให้รัก ฤาแม้ปราณสิ้นไปก็ไป่หยุด สวาทนุช น้องนี้ ที่จำหลัก ฝังในห้วง ดวงฤดี สามิภักดิ์ ว่าจงรัก ภักดิ์ที่ พี่ผู้เดียว