ดังว่าวขาดสายป่าน…....(กลอนแปด)

โอเลี้ยง

ไปเจองานเก่าๆปีกลาย ที่โอเลี้ยงไม่แน่ใจเคยนำมาโพสที่นี่ไหม วันนี้จัดการรวบรวมงานเขียนใหม่ เลยเอามาอัพอีกหนค่ะ
จากคนเคยเกเรเอาแต่เที่ยว
ไม่ยึดเหนี่ยวสิ่งใดมาแต่ไหน
เมื่อมาพบคบเธอพลันเปลี่ยนไป
เป็นคนใหม่หวังยึดสิ่งดีงาม
ยามเลิกงานเธอชวนดูฟ้ากว้าง
นั่งเคียงข้างดูดาวงามอร่าม
ต่างวาดหวังสรรค์ฝันทุกโมงยาม
หวังคลอเคลียเพ้อพล่ามไม่ห่างกัน
ดังว่าวน้อยมีคนถือสายป่าน
ช่างเป็นฝันชื่นบานดังสวรรค์
บนชีวีมีเธอเป็นตะวัน
ให้รำพันแต่ชื่นห่างเดียวดาย
สุขยิ่งนักทุกวันบนฝันใฝ่
ต่างมีใจรักใคร่ไม่ห่างหาย
ทุกราตรีจิตรื่นไร้วุ่นวาย
ทุกข์คล้ายคล้ายมลายไม่ราวี
แต่สามปีผ่านไปรักพลันขม
มลายหายไปกับลมฝนเม็ดถี่
ดึกคืนนั้นเหมือนฝนฟ้าไม่ปรานี
กระหน่ำหนักเร่งรี่ดูน่ากลัว
เธอรู้ข่าวเป็นห่วงรีบมาบ้าน
แสนเนิ่นนานจนใจร้อนไปทั่ว
ทันใดนั้น มือถือพลันดังรัว
สิ่งน่ากลัวเดินทางมาถึงใจ
อุบัติเหตุ รถชน สุดหดหู่
ใจรับรู้หมดฝันแสนสดใส
บนลานจินต์ของใจที่ยาวไกล
ดับสลายหมดไฟของชีวี
ต่อแต่นี้ดังว่าวขาดสายป่าน
ตลอดกาลขื่นคลอออวิถี
เวิ้งว้างว่างหม่นหมองทั่วฤดี
ละลิ่วล่องทุกที่ขาดแนวทาง