เมื่อยามตะวันลับจาก ความมืดลอยผ่านมาหา ความหนาวเริ่มมองสบตา ความเหงาเริ่มยิ้มสบใจ ฉันมองไปยังฟ้ากว้าง อ้างว้างมืดมิดไร้แสง เปล่าเปลี่ยวเดี่ยวดายสิ้นแรง ทุกแห่งคือความเหงาใจ เหม่อมองตามเสียงข้างหน้า อ่อนล้าทันทีที่พบ ความหวังในใจต้องจบ ไม่อาจจะลบภาพเงา หัวใจดวงน้อยของฉัน แทบแหลกสลายเมื่อเห็น เหมือนตายไปแล้วทั้งเป็น เมื่อถูกความเหงารังแก ความหนาวพัดโบกใจฉัน ความมืดคลุมไว้ไม่เห็น ความเหงาโหดร้ายเลือดเย็น ความเศร้าเกาะกุมหัวใจ... ตะวันสาดส่องทอแสง ลืมตาตื่นมาอ่อนแรง ยังเห็นภาพฝันน่ากลัว ต้องเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง ที่ยามราตรีเวียนหา ทุกครั้งที่ได้หลับตา ฝันร้ายก็ยังติดตรึง มีคนเคยบอกไว้ว่า ความรักคือยารักษา ห่วงใยคือสิ่งนำพา ให้ความเศร้าจางหายไป แล้วใครคนนั้นอยู่ไหน ที่ใครคนนั้นเอ่ยถึง ทุกครั้งที่คิดคนึง ลมหนาวคอยโบกหัวใจ คนที่จะมารักฉัน มอบวันแห่งความสดใส คนที่จะคอยห่วงใย ให้ใจฉันฟื้นคืนแรง ฉันถามตัวเองเสมอ ถึงเธอคนที่ฉันฝัน คงหวังไว้ว่าสักวัน ความฝันกลายเป็นความจริง...
Saran 11 พ.ย. 2552 11:41 น. - ID 130506 
1170
5
0
11 พฤศจิกายน 2552 11:48 น. - comment id 1062873
ความเหงา..สลัดอย่างไรก็ไม่ยอมหลุดจากความรู้สึกสักทีนะครับ...กลอนเพราะมากเลยครับ
11 พฤศจิกายน 2552 14:25 น. - comment id 1062961
ทุกอย่างที่กล่าว อย่ามาพร้อมกันนะค่ะ
11 พฤศจิกายน 2552 17:18 น. - comment id 1063055
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ
11 พฤศจิกายน 2552 21:09 น. - comment id 1063162
บรรยายได้น่าอ่านครับ
12 พฤศจิกายน 2552 01:12 น. - comment id 1063245
หนาว เหงา เศร้า รัก.... ยามมีรักเหมือนคนตาบอดค่ะ มองไม่เห็น เมื่อขาดความรักไปแล้ว จะมองเห็นเองค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
