เมื่อเยื่อใยสายสวาทนั้นขาดแล้ว คงไม่แคล้วต้องหมองหม่นเกินทนไหว อาลัยเอย อาลัยรัก เกินหักใจ ต่อแต่นี้ จะเหลือใด ให้ภักดี เหตุอันใดใยความฝันมาผันเปลี่ยน กอรักน้อยที่เคยเพียรปลูกกับพี่ ถูกละทิ้งเหมือนไม่เคยมีใยดี ถึงคราวที่สายสวาทมาขาดลง มองดอกบัวบูชาตรงหน้าตัก ก็ประจักษ์รักหนอก่อพิษสง บัวเจ้ายังไม่เหลือใยให้อยู่คง ฉันใดนั้น รักยืนยง คงไม่มี เมื่อเยื่อใยสายสวาทนั้นขาดแล้ว ดังดวงแก้วลอยไปไกลให้หมองศรี เมื่อเยื่อใยสายสวาทพี่ไม่มี เอ๋ยฤดี ก็สลาย ด้วยชายแปร