คำขอร้องของคนเหงา
Saran
ภาพวิวยามเย็นเหมือนฝัน
ใครกันต่างยิ้มสดใส
กอดคอคุยกันถูกใจ
เดินไปจับมือคู่เคียง
บ้างนั่งนอนบ้างปูเสื่อ
เวลาล้นเหลือสุขสันต์
ให้คุยกับใครทั้งวัน
คนที่รู้กันรู้ใจ
แต่มีคนหนึ่งสุดเหงา
มีเงาเป็นเพื่อนเสมอ
มองไปทางไหนก็เจอ
แต่คนที่เขารักกัน
อยากฝึกอยากพูดเหมือนเขา
คำหวานสองเราเธอฉัน
คือคำว่าเรารักกัน
ทุกวันบอกกับตัวเอง
กลางคืนความเหงาแวะมา
ตามหาหัวใจของฉัน
เหตุผลอันหนึ่งของมัน
ฆ่าฉันควักใจไปครอง
คมเคียวแห่งความเปลี่ยวเหงา
ปักเข้ากลางใจอ่อนหมอง
ทิ่มกรีดกระชากจ้วงกอง
ร่ำร้องโหยหวนพร้อมเงา
จนกลายเป็นคนแสนเศร้า
ทุกเช้ามองเหม่อผวา
ตกเย็นความหนาวเวียนมา
ห่มคลุมด้วยความหวังดี
เฝ้าคอยซึ่งใครคนหนึ่ง
คนที่มีใจสงสาร
กับคนที่ใจร้าวราน
ช่วยมาปลดปล่อยฉันที
ช่วยฉันให้พ้นจากเหงา
หยุดจากความเศร้าความหนาว
ช่วยต่อใจฉันเหมือนคราว
ที่ยังไม่ร้าวแตกไป
เมื่อหายดีแล้วจนฟื้น
ไม่ต้องส่งคืนให้ฉัน
เก็บไว้ในนั้นละกัน
ในใจเธอนะคนดี