ฝนตกพรำๆ..กับฟ้าสีหม่น ช่างเข้ากับหัวใจของคนที่แสนอ่อนไหว บรรยากาศรอบกายคล้ายๆเป็นใจ ทำให้อะไรต่ออะไร..ไร้ซึ่งชีวิตชีวา น้ำตาหยดแล้วหยดเล่า ไม่ได้ช่วยบรรเทา..ความเจ็บช้ำให้เลือนหาย ยังอยู่คนเดียวตรงนี้..กับความอ้างว้างเดียวดาย และหัวใจที่แตกสลาย..ไปพร้อมกับการจากลาของเธอ พรุ่งนี้แล้วใช่ไหม ที่จะต้องอยู่โดยไม่มีใครมาห่วงหา มีเพียงสายฝน..คอยชโลมหัวใจยามเจ็บชา และยังคงมีท้องฟ้า..ที่เฝ้าคอยกระซิบว่า..จงลืมเธอ