หงส์เจ้าร่อนอ่อนล้าจากฟ้ากว้าง ฟ้าเวิ้งว้างกว้างไกลเกินใจเห็น ร่อนลงสู่ดินแดนแสนลำเค็ญ ท่ามจันทร์เพ็ญอาบฟ้านภาพราว เจ้าเคยอยู่พรหมแมนแดนสวรรค์ ใยเจ้านั้นลงมาจากเวหาหาว ดินแดนนี้มีเพียงแสงเดือนดาว ต้องเหน็บหนาวต้องทุกข์ยากลำบากกาย ส่งผ้าให้ได้พอคลุมนุ่มกายเจ้า ยามเจ้าเหงาคอยปลอบใจพอให้หาย เผือกมันแห้งหามาพอประทังกาย พอเจ้าหายก็จากไปไม่ร่ำลา เจ้าอ่อนล้าข้าช่วยจนมีแรง อาหารมีคอยแบ่งคอยเสาะหา มีสิ่งใดส่งให้ด้วยเมตตา ใยเจ้าจึงไม่เห็นค่ามาจากไป หรือเราเป็นเพียงการาคาต่ำ จึงเหยียบย่ำให้ช้ำทำหมองไหม้ ตอนจากลาเจ้าไม่เคยเห็นใจ โบยบินจากข้าไปไม่ใยดี บทเรียนใจได้รับสุดช้ำหนัก ถูกความรักทำลายสิ้นแล้วบินหนี เรามันกาอย่าได้หมายร่วมชีวี ขอแค่ได้ภักดีก็เกินพอ
หยาดเพชร...มณีพลอย 31 ก.ค. 2552 20:47 น. - ID 128097 
1757
1
0
31 กรกฎาคม 2552 20:56 น. - comment id 1021756
อืมก้อแต่งดีนา แต่วันหลังขอมันโดนใจหน่อยเน้อ
1 สิงหาคม 2552 10:36 น. - comment id 1021918
1 สิงหาคม 2552 23:24 น. - comment id 1022107
จะหงส์ หรือ กาก็บินที่ฟ้าเดียวกันเน้อ... ค่าหรือราคาเราตีค่ามันเองทั้งนั้น... คนดีๆ คงไม่มีใครมองข้ามนะคะ..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
