อดีตรัก....

ฅนไพร

ช้ำใจใจช้ำเจ็บ  จนหนาวเหน็บอุราราน
สุดแสนจะสงสาร  มาลีเจ้าจะหนาวใจ
เจ้าจากไช่อยากจาก  คงทุกข์มากเป็นใหนใหน
เหว่ว้าและอาลัย  เจ็บป่วยไข้ไครดูแล
พี่รู้ว่าตัวเจ้า  คงปวดร้าวนะดวงแข
เจ้าบอกว่าไม่แคร์  แต่ภมรยังร้อนรน
พี่รู้ว่าตัวเจ้า  คงปวดร้าวและสับสน
หว้าเหว่และกังวล  จนแอบหลั่งน้ำตานอง
อยากอยู่คู่มาลี  แต่ตัวพี่มีเจ้าของ
การใดต้องไฝ่ปอง  คุณธรรมคอยค้ำคอ
มาลีดอกไม้ป่า เจ้าสูงค่าเกินกว่าขอ
ให้โน้มน้อมกิ่งกอ  มาเคลียคลอพนอดิน
         ................................
   รินรินระเรื่อยร้อง   รำพัน
   หว้าเหว่ทุกวี่วัน    มิเว้น  ว่างเลย
   หาไม่ไช่แสกสรร  เสแสร้ง  ใดนา
   จริงใจไช่ซ่อนเร้น  เรื่องไว้  ภายใน
          ................................ 
ห่วงหาผกาษร  จะเร่าร้อนสิอ่อนใหว
อยู่ป่าพนาไพร  มิเคยได้จะยินดี
เคืองขัดและขุ่นแค้น  อุระแสนจะโสกี
วันนั้นและวันนี้  มิเหมือนที่จะเคยเป็น
วันนั้นนะเราสอง  ประคองคู่มิทุกข์เข็ญ
ยามเช้ากระทั่งเย็น  อยู่ในรถสดแจ่มใส
วันนี้ภมรเดี่ยว  "นรินทร์"เที่ยวสะเทือนใจ
อาทิตย์มิไฉไล  มิน่าชมมิน่าเชย
ขอบฟ้าก็หมองคล้ำ  รึเมฆดำมิยอมเผย
ให้เห็นดุจเช่นเคย  กระไรเลยจะเป็นไป
            ..............................
   สุดแสนเศร้าร้าวรานสะท้านจิต
   สุดชีวิตร้าวรอนจนอ่อนใหว
   สุดชีวันรันจวนปั่นป่วนใจ
   สุดอาลัยเพรียกหาทุกนาที
   จะเขียนกลอนกี่ร้อยกี่พันบท
   มิอาจทดแทนค่าเจ้ายาหยี
   จะชมจันทร์แจ่มฟ้ากี่ราตรี
   มิอาจมีสุขเท่า....เคล้าคลอนาง