ดังนกเจ็บ
กระบี่ใบไม้
ล่องรอนแรมลอยเคว้งคว้างกลางหมู่ไม้
ซ่อนหัวใจสิ้นสลายลับสายฝน
ดังศรเหน็บทิ่มเจ็บเนื้อเหลือจะทน
ซ่อนตัวตนใกล้จะตายลับหายไป
ดุจนกน้อยลอยเคว้งคว้างกลางถิ่นที่
มือเธอนี้เคยหอมกรุ่นอบอุ่นไหว
แล้ววันนี้ใยทำร้ายทั้งหายใจ
อยู่ยิ่งไร้ใจสิ้นร้างอย่างร้าวรอน
ดังนกเจ็บหนาวยิ่งเหน็บเจ็บยิ่งนัก
สิ้นศรรักร้าวสลายรายรอบหลอน
ดั่งนกน้อยร้อยอาลัยใจเว้าวอน
ควงคันศรต้องคำสาปคราบน้ำตา
เมื่อสายฝนสิ้นสลายพรายหยาดน้ำ
คอยรุ้งงามลบภาพร้ายผ่อนคลายผวา
รอฟ้ารุ่งตะวันรอนถอนมายา
วันพรุ่งนี้ย่อมดีกว่า...โหยหาเธอ