...เพลงลา..

คนกุลา

.
แม้นหนีไปไกลฟ้าสุดหล้าโลก
จะดับโศกสุดเศร้าฤๅสร่างสิ้น
เก็บน้ำตาพร่าพรายรินรายริน
หวังดื่มกินรักละลายร่ายวิญญา
สายไรเล่าไหลพร่างกลางสำนึก
กลางดื่นดึกน้ำตาใจจึงไหลพร่า
ฟ้ามืดดับลับล่วงดวงดารา
เหมือนดับดาวทั่วฟ้ามาลาไกล
ความรู้สึกในใจประไพภาพ
รอยยิ้มอาบแย้มปร่าน้ำตาไหล
ดุจหาปลาคว้าน้ำเหลวกลางเปลวใจ
สุดหาใครถามใครไม่รู้ดี
ตัดใจจากนานมากจากวันเริ่ม
เพื่อต่อเติมแต่งฝันของวันนี้
จำเจ็บปวดรวดร้าวหนาวฤดี
เมื่อหวังยังริบหรี่ยังมีวัน
รู้แต่ว่าต่อนี้ไม่มีแล้ว
คงไม่มีวี่แววแล้วหนอขวัญ
ความหวังไหวหว่างภวังค์พลาดพลั้งพลัน
ก็ดับฝันเรืองเรื่อไม่เหลือแวว
ไม่เหลือรอยระวิงยิ่งวิโยค
ร่ายโศลกบทไหนไม่รู้แล้ว
คนเคยรักกลับมาหักไม่เห็นแนว
เฉกดั่งแก้วย่อยยับสุดกลับคืน
กอบแก้วแล้วกลับเก็บมาเจ็บปวด
ฤทธิ์ร้าวรวดร้อยร่ำคำขมขื่น
ใจเจ้าเล่าคงเจ็บร้าวราวจะกลืน
เราแสร้งฝืนแม้ช้ำสุดจำนรรจ์
ขอโทษเถอะคนดีพี่ขอโทษ
รู้ว่าเธอไม่เคยโกรธหรอกคำขวัญ
ยิ่งเพ-ลาผ่านไปทบวัยวัน
เจ็บคงคั้นควั่นเกลียวเคี่ยวขั้วใจ
น้ำตารินในใจไหลพร่างพร่าง
เผยใจหับว่างว่างกว่าครั้งไหน
คิดถึงเอยคิดถึงมากยามจากไกล
เพราะว่า"ไม่รักแล้ว"คงแคล้วคลาย
อยากจะไปให้สุดฟ้าลับหล้าโลก
หวังดับโศกดับเศร้าเรื่องราวร้าย
หยาดน้ำตาพร่าพรางพร่างพรายพราย
รักมลายล่วงควับดับกลางใจ
...........