**ทิวาราตรี-๒**

victoriasecret

เช้าวันจันทร์...พลันเหงา...เปลี่ยวเปล่าจิต
เฝ้าแต่คิด...ถึงดวงใจ...ที่ใหลหลง
เธอจะเป็น...เช่นไร...ให้พะวง
ป่านนี้คง...คิดถึงพี่...ที่จากมา

วันอังคาร...สงสารตัว...มัวแต่เศร้า
คิดถึงเจ้า...ยุพิน...ถวิลหา   
คงจะเป็น...เช่นกัน...ขวัญชีวา
จงตั้งตา...รอวันที่...พี่กลับไป

ถึงวันพุธ...สุดหักห้าม...ความคิดถึง
เฝ้ารำพึง...ว่าเนื้อเย็น...เป็นไฉน
จะอยู่ดี...มีสุข...ทุกข์เช่นไร
ขอฝากความ...ห่วงใย...ไปถึงเธอ

พฤหัสฯ...ตัดใจ...ไว้แน่วแน่
ไม่ยอมแพ้...ใจตัว...กลัวจะเผลอ
จะระงับ...ดวงจิต...คิดถึงเธอ
แต่ต้องเก้อ...เผลอไป...แพ้ใจตน

ครั้นวันศุกร์...ยิ่งทุกข์ตรม...ข่มไม่ไหว
ต้องแพ้ใจ...อีกครา...น่าฉงน
ครุ่นคิดถึง...แต่น้อง...ราวต้องมนต์
จำต้องทน...แบบนี้...อีกกี่วัน

พอวันเสาร์...เช้า-สาย...จนบ่ายค่ำ
ใจเจ้ากรรม...คิดถึงแต่...แม่จอมขวัญ
รำลึกถึง...วันเก่าเก่า...เราผูกพัน
ต่อเมื่อไร...จึงถึงวัน...นั้นอีกที

วันอาทิตย์...จิตใจ...ให้ว้าวุ่น
เฝ้าแต่ครุ่น...คิดคำนึง...ถึงยาหยี   
แสนเจ็บปวด...รวดร้าว...เศร้าฤดี
อีกกี่ปี...จึงสมใจ...ที่ใฝ่รอ

ทุกทิวา...ราตรี...ที่พ้นผ่าน
ทรมาน...นานยิ่ง...เสียจริงหนอ
แต่ขอเพียง...ทรามสงวน...นวลละออ
ยังเฝ้ารอ...ตัวพี่...นี้ยอมทน.

กลอนบทนี้...ที่จริง...ใช่สิ่งใหม่
แต่แต่งไว้...ปีกลาย...ปลายหน้าฝน
จากเมืองไทย...ให้เหงา...เศร้ากมล
กลัวว่าคน...ที่ตนรัก...จักกลับกลาย

จึงนำถ้อย...ร้อยคำ...ตามความคิด
ลงลิขิต...เขียนออก...บอกความหมาย
มอบหญิงหนึ่ง...ซึ้งกมล...ตราบชนม์วาย
ก็จักหมาย...มั่นนัก...รักนิรันดร์

แต่บาปรัก...ชักนำ...ทำหมองหม่น
เราสองคน...ด้นไป...ไม่ถึงฝัน
แม้นเราสอง...ครองคู่...อยู่นานวัน
ต้องมีอัน...พลัดพราก...จากกันไป

จากวันนั้น...ถึงวันนี้...ราวปีกว่า
จึงนำกลอน...ย้อนมา...ขึ้นหน้าใหม่
อาจบางที...มีคน...ค้นหาใคร
ขอมอบกลอน...นี้ให้...พร้อม(หัว)ใจเลย.......