ผม....เคยสัญญากับคุณไว้.. ว่าจะเขียนเรื่องราว...ให้คุณอ่าน เผื่อว่าวันหนึ่งมันอาจจะเป็น....แค่วันวาน และเราเคยผ่านสิ่งใดใด...ร่วมกันมา แล้ววันนี้...ผมคงต้องบอกคุณตรงตรง ว่าผมคงจะหยุดบันทึกเรื่องราว..ของคุณเสียที เพราะมันคงจะดี..ถ้าเราจะทิ้งมันไว้แค่...ความทรงจำ และไม่อยากตอกต้ำ..ถึงเรื่องราวที่เราต้องแยกทาง ไม่มีใคร...อยากให้เริ่องราวต้องจบลงอย่างนี้ แต่มันคงต้องถึงวันที่...เรายอมรับความจริงกันสักที ว่าวันนี้..ช่องว่างที่เกิดขึ้น...มันยังคงอยู่ และเราทั้งคู่..ไม่สามารถก้าวข้ามช่องว่างนั้นได้จริงจริง
5 กุมภาพันธ์ 2552 11:12 น. - comment id 946088
เห็นด้วยค่ะ กับการทำแบบนี้ สิ่งใดที่มันจบไปแล้ว ก็ป่วยการที่จะพร่ำพรรณนาถึง จบแล้วก็จบไป จบเพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
5 กุมภาพันธ์ 2552 11:17 น. - comment id 946093
คงไม่บอกว่าไม่เจ็บ เพราะเจ็บอยู่มาก คงไม่บอกว่าสัญญา เพราะไม่อาจทำอย่างว่าได้ คงไม่บอกว่าเริ่มใหม่ เพราะคงเกินเยียวยารักษาให้หายดีดังเดิม เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
5 กุมภาพันธ์ 2552 11:30 น. - comment id 946098
เราอาจจะกำหนดจุดเริ่มต้นได้ แต่เราไม่อาจกำหนดจุดจบได้(แต่ก็ไม่เสมอไป)การก้าวข้ามช่องว่างนั้นทำได้ยากมาก พยามเข้านะครับ
5 กุมภาพันธ์ 2552 14:36 น. - comment id 946218
แวะมาดูสัญญาหน่อย....
5 กุมภาพันธ์ 2552 14:46 น. - comment id 946227
ก้าวข้ามไม่ได้ก็โดดข้าม นะยิปซีนะ สู้สู้... เป็นกำลังใจให้นะ..
5 กุมภาพันธ์ 2552 15:51 น. - comment id 946269
ดีใจจัง ที่คุณปล่อยวางซะที