เต็มใจให้....

คีตากะ

เพียงรับรู้ว่าฉันนั้นห่วงใย...
เพราะอยากให้ไม่หวังครองปองสิ่งไหน
ขอคำนึงซึ้งจิตคิดฝากใจ
เพียงอยากให้เธอเป็นสุขสิ้นทุกข์ระทม

เธอคนดีเป็นที่รักยากนักหา....
ถึงชอกช้ำผ่านมาพาขื่นขม
จะพาเธอโบยบินสิ้นตรอมตรม
ทอดกายล้มเป็นสะพานให้ผ่านไป

ยามเธอทุกข์ระทมฉันตรมกว่า
คราน้ำตาหล่นล่วงดวงใจไหว
วันเธอเศร้าฉันเหงาหงอยพลอยเปลี่ยนไป
เจ็บปวดใจยิ่งกว่าแสนอาทร

หาใช่เป็นคนดีที่ควรรัก....
คงจมปลักความเศร้าเฝ้าทอดถอน
ยังเปล่าเปลี่ยวเดียวดายหน่ายอาวรณ์
กลั่นบทกลอนปลอบใจไปวันวัน.....






ในสายตาของคนอื่นฉันเป็นแค่ตัวตลก  
ที่มักถูกหลอกไปวันวันไม่เคยพบกระทั่งคนจริงใจ  
ทุกคนสวมใส่หน้ากากบนใบหน้าตัวเอง
ฉันเป็นแค่คนโง่ที่เดินผ่านมา 
และร้องทักพวกเขาว่า ทำไมเธอต้อง
สวมหน้ากากหนังไว้บนใบหน้าด้วย 
ทำไมไม่เผยใบหน้าที่แท้จริงออกมา
รับความงามของท้องทุ่งและแสงตะวัน
และมันจะไม่สบายกว่าหรอกหรือ
ที่จะไม่ต้องมีภาระกับหน้ากากใบนี้
ฉันรู้สึกเป็นทุกข์กับพวกเขา 
และรู้สึกได้ถึงภาระของหน้ากากอันนี้
เพราะครั้งหนึ่งฉันก็เคยมีมัน 
แต่ฉันได้เพียรพยายามที่จะถอดมันมาตลอดชีวิต 
ฉันจึงรู้จักมันดี แต่น่าเสียดาย
ที่ไม่มีใครอยากจะฟังในสิ่งที่ฉันพูด
ด้วยความปรารถนาดี ในฐานะเพื่อนร่วมโลก
ทุกคนจึงยังคงสุขและเศร้า ด้วยความจริงจังอะไรแบบนั้น 
ทั้งที่มันเป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้น  
มันจะเกิดอะไรขึ้นเล่าถ้าวันหนึ่งชีวิตจะสิ้นสุดลง
และต้องถอดหน้ากากนี้ออกมาอยู่ดี
ทำไมไม่ถอดเสียตั้งแต่วันนี้ก่อนเล่า เพื่อความผ่อนคลาย
ด้วยเหตุนั้น ฉันจึงได้กลายเป็นคนแปลกประหลาด
และถูกตราหน้าว่าเป็นคนบ้ามาจนตราบเท่าทุกวันนี้ 
เมื่อเธอเห็นว่าหน้ากากนี้มันเป็นภาระ  และร่ำร้อง
ฉันจึงแนะนำให้เธอถอดมัน และเธอก็ถอด 
เธอจึงพบกับควมสุขและความหวังอีกครั้งหนึ่ง 
ไม่ใช่ฉันหรือใคร แต่คือเธอเองเป็นคนถอดมันทิ้งเอง
ดังนั้น นับแต่นี้ต่อไปเธอกับฉันก็เลยกลายเป็นคนบ้า  
เพราะเบื้องหลังหน้ากากใบนั้นจะเป็นอะไรได้
นอกจากสิ่งที่เธอเคยเป็นมาก่อนแล้วในอดีต
ก่อนที่จะเกิดโลกใบนี้ด้วยซ้ำ  ...นั่นคือ...ความรักที่บริสุทธิ์....อิอิอิ