อรุณสวัสดิ์...(ต่อ)

krajokngao

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าเจ้านกน้อย
อรุณสวัสดิ์เมฆลอยกลางเวหา
อรุณสวัสดิ์ป่าเขาเหล่าพนา
อรุณสวัสดิ์ท้องฟ้าแสนกว้างไกล
ในยามเช้าอากาดีเป็นที่สุด
ต้องรีบรุดฝ่ารถติดแทบไม่ไหว
ที่ทำงานอยู่ใกล้ก็เหมือนไกล
เพราะว่าใช้เวลาเกือบชั่วโมง
คิดถึงบ้านยามเช้าแสนสดใส
ยิ้มละไมทักทายไร้ฝุ่นผง
ความจริงใจร้อยใยมาเชื่อมโยง
ถนนโล่งไม่เบียดยัดเยียดกัน
พอเที่ยงวันทานข้าวเวลาพัก
ไม่รู้จักนั่งโต๊ะกินอาหาร
ประชันหน้ามีกันคนละจาน
เวลาผ่านทานเสร็จก็จากไป
แต่หากเป็นดังเช่นที่บ้านนอก
จะเข้าออกร้องทักกินด้วยกันไหม
เชิญมานั่งทางนี้มีมากมาย
จัดเตรียมไว้มาแบ่งให้กันกิน
ถึงยามเย็นเลิกงานปั่นอีกแล้ว
ไร้วี่แววเยื่อใยใฝ่ถวิล
เสร็จจากงานแยกกลับบ้านเป็นอาจิณ
ไม่เหมือนถิ่นที่บ้านที่จากมา
พอเลิกงานเฮฮาพากันกลับ
ตะวันลับกลับบ้านกันพร้อมหน้า
ระหว่างทางต่างก็สนทนา
ตามประสาคนทำมาและหากิน
คิดถึงถิ่นกลิ่นไอของดินนัก
ตั้งแต่จากมาไกลให้ถวิล
ดังเหมือนนกจากรังหวังโผบิน
ไปสู่ถิ่นเมืองกรุงมุ่งสร้างตน
อีกไม่นานได้กลับคืนถิ่นฐาน
ก้าวข้ามผ่านปัญหาและหลุดพ้น
พัฒนาให้ถ้วนทั่วทุกคน
ให้มากล้นความสุขทุกคืนวัน
อรุณสวัสดิ์บ้านนาถิ่นข้าเกิด
แม้ไม่เลิศหรูได้อย่างใครฝัน
แต่ก็เป็นถิ่นที่ยังสำคัญ
อยู่ร่วมกันอย่างสุขไม่วุ่นวาย