ฟ้าเวิ้งว้างว่างเปล่าราวกระดาษ พระจันทร์สาดแสงมาอุราไหว ลมหนาวมาพาสั่นหวั่นฤทัย เกรงคนไกลจะหนาวร้าวฤดี แสงเดือนดาวพราวฟ้าจ้าระยับ คงไกลลับเกินไปในวิถี มิอาจผิงอิงอุ่นกรุ่นชีวี ให้คนดีคลายหนาวสิ้นร้าวราน ก่อฟืนไฟให้กายเพียงหายหนาว หากใจร้าวหนาวรักสุดหักหาญ ฤาบรรเทาหนาวเหน็บเจ็บดวงมาน หนาวรักพานหนักหนากว่าหนาวลม คนรักห่างร้างไกลกว่าได้พบ แต่เพียงสบตาดาวคราวขื่นขม คงว้าเหว่เอกาพาระทม ฝากรักห่มแทนผ้าอย่าอาดูร....