ห่าง

หากเวลานี้มิอาจอยู่เคียง
หากว่ารักเป็นแค่เพียงคลื่นเสียงสั่น
หากว่าเธอกับฉันแค่คนรู้จักกัน
หากว่ารักเรานั้นเป็นเพียงมายา
ก็ไม่รู้ว่ารักเราจะนานแค่ไหน
ยังไม่อาจฝากหัวใจไว้ที่ตรงแสงจ้า
แสงแห่งความหวังที่นับวันยิ่งไกลตา
แสงแห่งความหวังที่ปลายฟ้ายิ่งเลือนลาง
กลับมาอยู่ใกล้-ใกล้กัน
ให้เหมือนกับวันนั้น ไม่ไกลห่าง
ไม่อยากให้ความสัมพันธ์เราจืดจาง
กลับมาสร้างกลับมาวาง..เติมช่องว่าง
ให้เต็มใจ

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

zilver 4 พ.ย. 2551 16:05 น. - ID 120170

1081

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/120170 ที่มา: zilver

comments powered by Disqus

เพียงพลิ้ว

5 พฤศจิกายน 2551 08:18 น. - comment id 910562

เมื่อมั่นใจใครคนนี้ที่ฉันรัก
ได้ประจักษ์ความเศร้าเขาเมินหมาง
มองตรงไปเห็นเงาเขาเลือนลาง
ปลีกตัวห่างวิ่งตามหลังยังไม่ทัน

krajokngao

5 พฤศจิกายน 2551 09:49 น. - comment id 910610

ยามไกลห่างหัวใจรู้สึกหวิว
เหมือนตัวปลิวล่อยลอยคล้ายในฝัน
ยามห่างไกลยิ่งห่างความผูกพัน
คืนและวันเลือนลางความรักเรา

หากกายห่างคงไม่เท่าไหร่นัก
แต่ถ้าหากใจไกลคงสุดเศร้า
แม้อยู่ใกล้เพียงใดไม่เห็นเงา
ใจปวดร้าวกว่ากายห่างมากเกินทน

+ comment แสดงความคิดเห็น