..เพราะ..ไม่มีเธอ....

ผู้ชายคนเดิม

เสียงปลุกที่เคยได้ยินทุกเช้า
ที่รักอย่านอนขี้เซา..เดี๋ยวไปทำงานสาย
วันนี้...เสียงคุ้นเคยแบบนั้นมันหายไป
..เพราะ..ไม่มีเธอ....
..
ข้าวต้มกุ้ง..ถ้วยโปรดบนโต๊ะอาหาร
ก่อนไปทำงาน..เธอจะทำให้ทานเสมอ
วันนี้...มีเพียงโต๊ะว่างเปล่า.. หันไปมองเก้อ
..เพราะไม่มีเธอ...ฉันเข้าใจ
..
สายโทรศัพท์เตือน..ตอนเที่ยงวัน
ที่ใครคนนึง..ไม่เคยลืมโทรหาฉันเพื่อถามไถ่
พักหรือยัง... ทานข้าวกับอะไร...อร่อยไหม๊ 
วันนี้...โทรศัพท์สายนั้นหายไป....เพราะไม่มีเธอ
..
ภาพใครคนหนึ่ง..รอรับฉันตรงประตูหน้าบ้าน
ทุกเย็นที่กลับจากทำงาน..ด้วยยิ้มไหวหวานเสมอ
ติดตาฉัน...จนไม่อาจลบให้เบลอ
ทำน้ำตาเอ่อ..เมื่อรู้ว่าไม่มีเธอ..เหมือนวานวัน
..
ดอกไม้..ประตู..แจกัน..และต้นไม้ใหญ่
วันนี้ใยดูเงียบเหงา...ไร้ชีวาอย่างนั้น
โลกใบเล็กของเรา..กลับไม่เหมือนอย่างทุกวัน
บ้านนี้จะสุขได้อย่างไรกัน..ถ้าไม่มีเธอ
...........			.............
....ก็เพราะว่าใจของเธอ...คือความรักทั้งหมด..ของฉัน
+++++++++++++++++++++++++
ผมตื่นขึ้นมาเขียนกลอนบทนี้... ตอนตี 3.40
ตอนนี้ก็  ตี 4.22  นาทีแล้ว... ผมนอนไม่หลับ
คิดถึงใครคนหนึ่งที่ตอนนี้อยู่ไกลกันมาก...
ทั้งในความรู้สึก..และความเป็นจริง
......
..... มีคนเคยบอกผมว่า...ช่วงเวลาที่เราเหงาที่สุด
จะทำให้เรารู้และเข้าใจตัวเองมากที่สุดว่า..ต้องการอะไร
ชีวิตขาดอะไรไป... จะเติมให้เต็มได้ด้วยสิ่งไหน
.. ณ  นาทีนี้ .. ผมคงบอกตัวเองได้แล้วครับว่า
ชีวิตผมทำอะไรหล่นหายไป ... รสชาติใดที่มันขาดไป
ผมไม่แน่ใจว่าจะเติมมันให้เต็มได้หรือไม่...
เพราะการ ไม่มีเธอ  ใครคนนั้นที่อยู่ในใจผมตลอดเวลา..
จะมีอะไรที่สามารถทดแทนได้จริง..
ผมเคยพยายาม.. 
แต่ความพยายามเหล่านั้น..ก็ล้มเหลวอยู่ทุกครั้งไป
คงเพราะความรัก..ที่ผมเคยได้รับมา..
เป็นอะไรที่บรรยายได้ไม่หมด..จริงๆ
..
ในวันที่ไม่มีใครวันนี้... 
ผมจึงไม่อยากหาอะไรทดแทนความรู้สึกนั้นอีกแล้ว
เข้าใจ.. ว่านี่คือ.. อาการของคนแพ้ใจ  แพ้ความรู้สึกตัวเอง
แต่นั่นก็ยังทำให้ผมมีความสุข ปนในความเศร้าได้..ทุกครั้งไป
ผมเลือกที่จะเป็นแบบนี้เอง....ก็ต้องรับกับทุกความเป็นไปที่จะเกิดขึ้นให้ได้
..ด้วยตัวเอง..
ผมเข้าใจ....