... ลืมเสียเถิด ...

เพรง.พเยีย

๏  ลืมเสียเถิดแต่นี้.............พี่ชาย
ลืมเถิดอย่าเสียดาย...........ตัดน้อง
เกินกว่าที่สองสาย.............ใยเปลี่ยน  แปลงเนอ
วอนพี่จงอย่าข้อง..............ขุ่นน้ำใจนาง ฯ
๏  เอ็นดูน้องย่อมแจ้ง.........แก่ใจ
เพียรส่งเนื้อความนัย..........ไป่ท้อ  
กี่ครั้งกับผลักไส................คืนส่ง
แม้หนึ่งคำตัดพ้อ...............สักน้อยมีหรือ ฯ
๏  อาทรพี่สุดตื้น................ตันทรวง  น้องเนอ
ใช่ดั่งสายลมลวง................รับรู้
ปรารถนาลบปัดปวง............รอยอดีต  สิ้นนา
หวังจักเห็นหนึ่งผู้................ผ่านเศร้าโศกสมัย ฯ
๏  น้ำใจนั้นซาบซึ้ง.............ทรวงศรี
ละหยาดละหยดมี...............มอบให้
พิสุทธิ์ดั่งวารี......................รินหลั่ง 
หมายดับความหม่นไหม้.......มากพร้อยรอยแผล ฯ
๏  แต่น้องในชาตินี้.............บาปหนา
ไป่อาจฝืนชาตา..................ตกต้อง 
จึงจมกับทรมา...................ไป่สุด  สิ้นนอ
เพรงสาปผูกบ่วงคล้อง..........ส่งข้ามตามทัณฑ์ ฯ
๏  พี่เอยขอโปรดได้............ฟังคำ
ด้วยสัตย์จึ่งหมายนำ...........ตอบถ้อย
ขอจงอย่าถลำ....................ลึกสู่  เทวษพี่
เห็นแต่จะละห้อย................เมื่อให้ห่างศรี ฯ
๏  น้ำใจน้องตระหนักด้วย.....ยินดี 
หากมิอาจรับไมตรี..............ตอบได้
โดยสุจริตเจตมี..................เสมอเพื่อน  นาพี่
เกินกว่าสองจะใกล้.............เกี่ยวด้วยเสน่หา ฯ
๏  ลืมเถิด...หมายพี่ต้อง.......อย่าตรม
นานจะพลอยแต่ขม.............ขื่นเฝ้า
เสมือนต้องติดบ่วงจม..........ถอนไป่ ขึ้นเนอ
จำหลักเพื่อวอนเว้า .............ก่อนร้างนิรันดร์สมัย ฯ