ฝนซาฟ้าใส

หยาดเพชร...มณีพลอย

ย้อนมองเขาใยตัวเราแสนไร้ค่า
ไม่เลิศเลอเด่นสง่าอย่างใครเขา
ส่องกระจกหน้าถึงมือนี่หรือเรา
เหตุใดเล่าไม่แสนดีได้ดังใคร
มองดอกไม้หัวใจยิ่งขมขื่น
แสนสะอื้นปวดร้าวเกินใครไหน
แสนขี้ริ้วไม่เรี่ยมเร้ดังคนใด
ไปรักใครใครเขาไม่หันมอง
มีแต่คนเห็นเราเป็นทางผ่าน
ต่อยามนานจึงมีคนเป็นเจ้าของ
มาเคียงรักเคียงใจมาใฝ่ปอง
แต่ต้องน้ำตานองเขาร้างลา
ยามฝนซาฟ้าสร่างกระจ่างใส
ฉันคงได้ชื่นใจเหมือนเช่นฟ้า
หยาดพิรุณฟ้าเคยหลั่งดั่งน้ำตา
ใครทรมาฟ้าจนโศกฤดี
เปรียบตัวเรารักใครใยต้องช้ำ
ทนระกำอยู่ในมุมมืดนี้
ต้องทนโศกอีกกี่เดือนอีกกี่ปี
ทุกนาทีมีแต่ความทรมาณ
************************************
ขอบคุณเพลงฝนซาฟ้าใสของคุณ พุ่มพวง ดวงจันทร์
ที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจในบทกลอนนี้ขึ้นมา
มองกระจกเงาเห็นใบหน้าเรา ใจสะอื้น คิดยิ่งขมขื่น
กล้ำกลืนแต่น้ำตา ขี้ริ้วขี้เหร่ ไม่เรี่ยมเร้โสภา
อยากมีผิวขาวเหมือนงา ไฉนเกิดมาเป็นคนผิวดำ
มองดอกลั่นทม หัวใจยิ่งตรม มิวายเว้นว่าง
หันมองหน้าต่าง มืดมนเพราะฝนพรำ
ฟ้ายังร้องไห้ คร่ำครวญคล้ายระกำ
โอ้ใครหนอช่างทำ ให้ฟ้าระกำช้ำจนร้องไห้
ฝนตกลงมาน้ำบ่าทั่วไป ไหลเจิ่งบึงหนอง
กบเขียดก็ร้องดังระงมไพร ฝนซาฟ้าสร่าง กระจ่างสดใส
ฉันคงจะได้ชื่นใจเหมือนกัน
มองลอดชายคา
น้ำฝนหยดมา แสนเศร้ากำโศก
เหมือนน้ำตาหยด
ราดรดอยู่ทุกวัน
น้อยใจคนที่บ่ายเบนหนีสำคัญ
ก่อนเคยสัญญารักกัน
เดี๋ยวนี้สัมพันธ์ นั้นไกลลิบลิ่ว