.. ล ม ห า ย ใ จ ข อ ง เ มื่ อ ว า น ..

.:+: พริ้มเพรา :+:.

จะมาห่วงอะไรกับคนที่เธอ .. เคยทิ้งขว้าง
อย่าเหลือเยื่อใยบางอย่าง .. ให้เหมือนว่ายังห่วงหา
ในเมื่อการกระทำของเธอ .. ตอกย้ำความจริงเสมอ .. ตลอดเวลา
ความจริงที่บอกฉันว่า .. ฉันก็แค่คนคั่นเวลา .. เท่านั้นเอง
กำแพงเวลาของเธอ .. ที่ขวางกั้น
คอยกีดกัน .. ให้ทุกคืนวัน .. ฉันเจอแต่ความเหงา .. ข่มเหง
เธออาจไม่เคยรับรู้ .. ฉันผ่านมาแล้วกี่ล้านหยดน้ำตา .. บรรเลง
ทำทุกทางหัวใจเธอก็ไม่เคยไหวเอน .. ฉันได้แค่กอดตัวเอง .. เดียวดาย
เมื่อฉันไม่อาจเป็นคนของความฝัน
ขอเพียงอยากให้เธอลืมคืนวัน .. ที่เคยมีกัน .. ให้ห่างหาย
อย่าเลยนะ .. ฉันไม่อยากตอบคำถามใคร .. และฉันไม่อยากอธิบาย
อย่าทำเหมือนกับคล้าย .. ฉันยังมีความหมาย .. เช่นเดิม
ทำได้ไม่นานหรอกนะ .. ข่มความรู้สึก
เพราะในส่วนลึก .. ฉันเองยังรู้สึกเหมือนวันแรกเริ่ม
รู้บ้างไหม .. ฉันไม่เคยมีใคร .. และไม่ต้องการให้คนอื่น .. มาต่อเติม
ต้องคอยเก็บความรู้สึก .. แสดงให้เธอรู้ว่าฉันไม่ใช่คนเดิม .........
           เพราะสุดท้ายแล้วความเข้มแข็งของฉันไม่เคยเพิ่ม ..
                        .... มีแค่ความอ่อนแอที่คงเดิม .. ตลอดมา ....


แ ต่ ก่ อ น ยั ง ไ ง วั น นี้ ฉั น ยั ง ค ง เ ห มื อ น เ ดิ ม 
ไ ม่ มี ใ ค ร ม า เ พิ่ ม เ ติ ม ไ ม่ มี ใ ค ร ม า แ ท น ที่ เ ธ อ 
ทั้ ง ใ จ ข อ ง ฉั น อ ยู่ กั บ อ ดี ต ใ น วั น นั้ น
 
แ ล ะ แ ม้ วั น นี้ เ ธ อ นั้ น จ ะ ไ ม่ รั ก กั น
 
แ ต่ หั ว ใ จ ฉั น ค ง ยั ง ไ ม่ พ ร้ อ ม
ที่ จ ะ ก้ า ว เ ดิ น ต่ อ ไ ป