รัญจวน

แก้วประภัสสร

มองท้องฟ้าคราใดให้หวั่นจิต    คิดถึงเธอเป็นนิจมิแปรผัน
แม้นกวีที่เผยเอ่ยรำพัน           บอกนิรันดร์รักเธอเสมอมา
จะแต่งกลอนกี่กี่บทรันทดเศร้า  คิดถึงเขาเฝ้ารัญจวนครวญคร่ำหา
ถึงแม้เธอจากไปไกลสุดตา      ยังใฝ่หาอยากพบประสบเจอ
เหมือนพระลอตามหาไก่ด้วยใจรัก จะไกลสักหมื่นลี้มิพร่ำเพ้อ
เหมือนพระรามตามสีดาเพราะอยากเจอ แต่ตัวเธอกลับเหินห่างอ้างว้างจริง
มองท้องฟ้าคราใดให้หวั่นอก   เหมือนนรกกับสวรรค์นั้นทุกสิ่ง
มอบหัวใจแล้วใยกลับทอดทิ้ง  จิตต้องดิ่งลงเหวลึกผนึกทรวง

ชื่อกลอน
ขวานไทยใจหนึ่งเดียว


      หลอนหลอกยอกจิตย้อน.....ชีวา
      หวนคิดถึงญาติกา .............ก่อนครั้ง
      ชนม์วายมากเยียวยา........ช้ำสุด
      จะอีกสักกี่ครั้ง...................เชือดเนื้อกันเองฯ
 
        ฝนครืนครืนคลั่งแล้ว...... ดังเตือน
       ท้ายสุดอย่าเลอะเลือน..... เถิดพ้อง
       หันหน้ากลับเสมือน......... แต่แรก
       รักมั่นกันพี่น้อง .............. ชาติเชื้อเผ่าไทยฯ
  
        คราแขนขาขาดนั้น.....  เรายัง-
        มีชีพด้วยความหวัง ..... เก่งกล้า
        แต่หากว่าบ้านพัง........ใครอยู่ ได้ฤา
        ตระหนักก่อนเป็นข้า-...ทาสย้อนต่างแดนฯ
 
        รวมใจให้แน่นแฟ้น.....สามัคคี
        มาช่วยกันทำดี..............อย่ารั้ง
        ขวานทองเล่มเดียวมี..... คงมั่น
        ปึกแผ่นเราอยู่ยั้ง .......... ปกป้องแผ่นดินฯ
         แก้วประภัสสร