30 กรกฎาคม 2551 16:16 น. - comment id 880858
ฮั่นแน่ะ คิดได้แล้ว ทีนี้ก็มีเกราะป้องกันตัวเสียที ล้อเล่นน่ะค่ะ แวะมาทักทายชอบจังค่ะเขียนเหมือนนั่งอยู่ในหัวใจเลย อิอิ
30 กรกฎาคม 2551 20:41 น. - comment id 880920
เมื่อความปวดร้าวเริ่มอิ่มตัว ความหวาดกลัวที่เคยมีก็พลันหาย ความเข้มแข็งสูบฉีดเข้าหัวใจ ที่ผ่านไป ก็แค่ฝุ่นผงเข้าตา ร้องไห้ออกมา เถอะร้องไห้ ให้ความเลวร้ายหมุนผ่านชีวิตไปช้า ๆ เมื่ออาทิตย์สาดแสงส่องลงมา ชีวิตเธอจะมีค่ามากกว่าวันวาน ปล.เข้มแข็งมากพอแล้ว กลอนไพเราะและโดนใจมากเลยคะ แวะมาส่งกำลังใจให้เต็มที่เลย สู้ ๆๆ
30 กรกฎาคม 2551 21:05 น. - comment id 880936
ฉันเปรียบแค่เศษผงโปรยปลิวที่เข้าตา จะมีค่าสำคัญกับเธอมากแค่ไหน ที่ผ่านมาขอเถอะอย่าหลอกกันว่ามีใจ อย่าเสแสร้ง...แกล้งเหมือนอยากรั้งฉันไว้ ทั้งที่แท้จริงหัวใจ "ไม่เคยต้องการ" แวะมาให้กำลังใจครับ แจมกลอนกัน
31 กรกฎาคม 2551 00:32 น. - comment id 881054
เพราะดีครับ (วันหน้าต้องหาแว่นกันฝุ่นสักหน่อยครับ)
31 กรกฎาคม 2551 10:25 น. - comment id 881164
แจ้นเอง ใช่ค่ะ คิดได้แล้ว หลังจากที่เหนื่อยมานาน ร้องไห้คนเดียวมานาน ขอบคุณที่แวะมาทักทายนะคะ แอ็บเปิ้ล ขอบคุณนะคะคุณเปิ้ล ที่แวะมาทักทายผลงานของคุณเปิ้ลก็เพราะมากเหมือนกัน .. หนึ่งในแรงบรรดาลใจที่อยากจะเขียนกลอน คือผลงานเขียนของคุณเปิ้ลด้วยนะคะ " I-w-a-ย์-U-o- " .. ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันนะคะ รัมณีย์ ดีใจที่แวะมาทักทายค่ะ
4 สิงหาคม 2551 16:04 น. - comment id 882362
มากเกิน---รักเธอมากเกิน ใจเลยเจ็บไงคะ