นิราศนุช

ฝนทอง

.........
ยามราตรีมีจันทราทอแสง
ดวงดาราระยิบยับประดับแจ้ง
เพียงเพื่อแข่งแสงนวลในนภา
ในราตรีทั่วพื้นพงไพร
หริ่งเรไรร้องระงมพฤกษา
อยู่เป็นเพื่อนกันตลอดมา
แต่ตัวข้าอยู่คนเดียวให้เปลี่ยวใจ
ยามราตรีแสนตรมระทมเศร้า
อยู่อย่างเหงาเงียบหงอยระห้อยไห้
เฝ้ารอหญิงคนหนึ่งที่ซึ้งใจ
ว่าเมื่อไหร่จะมาหาข้าสักที
ดวงกมลทนรอเจ้าเฝ้าฝันหา
คอยเวลาที่เจ้ากลับมานี่
น้องอยู่ไหนไม่เห็นหน้ามานานปี
ฤทัยพี่ทุกข์เศร้าเฝ้าคร่ำครวญ
ดวงฤดีพี่ร้องครวญเรียกจอมขวัญ
ทุกคืนวันด้นดั้นหาเจ้าทรามสงวน
ถามจันทร์...จันทร์เจ้าขา...บอกข้าด่วน
ว่าเนื้อนวลนิ่มน้องอยู่ที่ใด
ถามมวลแมกไม้ ในไพรพง
ว่าพบอนงค์น้องนางบ้างไหม
ตามหาแก้วตาจนอ่อนใจ
หรือว่าใครซ่อนน้องไว้จึงไม่มี
เมื่อเริ่มแสงอุษายามใกล้สาง
ไม่พบนางนวลน้องยิ่งหมองศรี
ถามดาวทั่วฟ้า นภา ทุกที่
ยังไม่มีร่างน้อง หมองดวงฤทัย
แว่วเสียงดุเหว่าร้องก้องไพรพฤกษ์
พี่ก็นึกว่าเธอเพ้อเพรียกร้องไป
มองเห็นดวงดาววับวาวสดใส
พี่นึกว่าใช่ดวงเนตรของเธอ
พี่ซานเที่ยวหาแก้วตาคนดี
ป่านฉะนี้อยู่ไหนหนอเธอ
ร้องเรียกร่ำหาเหมือนคนละเมอ
หลงพร่ำเพ้อถึงเธอคนเดียว
พี่คอยผวา พาใจเก้อ
หลงครวญเพ้อ ถึงเธอคนเดียว
เห็นจันทร์เคลื่อนคล้อย ลอยดวงเสี้ยว
คิดถึงรูปเรียว เล็บมือน้องนาง ฯ