.....เปิดใจ.....

แว่นดอย

..ฉันอยู่ตรงไหนในวันที่เธอเจ็บ
ได้แต่เก็บงันเงียบเชียบใจเหงา
อยู่กับความระทมข่มกับเงา
ทุกข์ตรมเศร้าเรียกหาคนไม่ใยดี
เขาอยู่ไหนคนที่เธอเฝ้าใฝ่หา
อยากให้มาปลุกปลอบดวงใจนี้
คอยปัดเป่าบรรเทาทุกข์ชีวี
คำวิถีแห่งสุขคลุกกรุ่นทรวง
เปล่าประโยชน์ปวงจักเรียกร้อง
ทั้งทั่วท้องดินฟ้าฝ่าแดนสรวง
ไม่มีแม้คำเอ่ยถึงแดดวง
ใยเจ้าทวงถามรักปักสัมพันธ์
อย่าสิ้นหวังสิ่งใดเลยนะเจ้า
ไม่มีเขาเราอยู่อย่าหวาดหวั่น
ที่คอยหาสิ่งใดในจำนรรจ์
เพียงลองหันมองเถิดเปิดตางาม
เห็นหรือยังฉันอยู่กับเธอเสมอ
มีรอยยิ้มคอยเสนออย่างใจถาม
มิเคยร้างห่างไกลในโมงยาม
อยู่ในนามของเธอที่เธอเป็น    
เธอจ๋า..การรอคอยที่แสนปวดร้าว
กี่เรื่องราวที่พานพบประสบเห็น
ความรู้สึกของการมิละเว้น
เขาดั่งเช่นหนามปักสลักใจ
การมั่นรักภักดีต่อสิ่งนั้น
ทุกวานวันมิอาจเปลี่ยนแปลงได้
แม้ทางแยกทางเบี่ยงหนทางไป
คงรักษ์ไว้เพียงจำนนแห่งการรอ
มีคนกล่าว..ความรักทำให้คนนั้นตาบอด
จักโอบกอดหยุดรั้งความทุกข์ท้อ
เห็นเป็นสิ่งที่งดงามอันทักทอ
จักเรียกขอสิ่งใดมาทดแทน
ความจริง..รักใช่ทำให้บอดตาสนิท
เราเองคิดยอมมืดมิดทั้งแร้นแค้น
ยอมจำนนจำนรรจ์ต่อดินแดน
ความขอดแค่นในความหวังแห่งนิรันดร์
แต่สิ่งใดจักยุดหยุดใจได้
เมื่อทุกความเป็นไปยังคงมั่น
ยังคงอยู่กับไมตรีมีต่อกัน
ทุกการนั้นมิไหวหวั่นปันฤดี
หากเพียงขอทุกประการที่ปรากฏ
คือทุกรจน์แห่งความจริงในวิถี
หากเพียงฟ้าเมตตาบรรดามี
อาจทวีให้สมสุขสิ้นทุกข์ภัย  
หวังใจ...อันนิยามความรักที่สัตย์ซื่อ
ให้ยึดถือต่อได้ทุกสมัย
เหนื่อยก็พักรักต่อมิเป็นไร
ขอเพียงเปิดใจสบพบความจริง..
.............อย่างจริงใจ
   
...................................................................