ยังไม่เคยเอ่ยว่ารักสักครั้งหนึ่ง ไม่มีคำซึ้งซึ้งให้หรรษา ไม่เคยทำให้เห็นเป็นปรัชญา ด้วยไร้คำล้ำค่าเท่าเทียมเธอ ยังไม่เคยเอ่ยรักประจักษ์กล่าว เพียงฝากลมพัดข้าวไปห่วงหา ฝากคิดถึงห่วงใยในอุรา ให้รู้ว่าสุดรักภักดีนาง แม้นมิได้ยลโฉมประโลมเจ้า ขอให้เห็นเช้าค่ำยามเจ้าว่าง แม้นมิได้เห็นนุชสุดสอางค์ เห็นรอยเท้ากลางทางก็ยังดี จะเอ่ยคำพูดรักให้ปักจิต ก็สุดคิดด้วยซื่อฝึกปรือที่ จะเอ่ยคำพูดรักมาสักที หมดวลีพจนามาอ้อนวอน