๏ ม่านสลัว มัวหมอก ละลอกใหม่ ประโลมใจ เจ็บร้อน จงผ่อนเหงา กระซิบคำ ซ้ำซ้อน ฉะอ้อนเบา สละเศร้า เสียนะ เถอะ.... ละวาง เขาทิ้งไป ไม่คืน สะอื้นอ้อน ฤาจะรอน ลดเมิน สะเทินหมาง ทิ้งคือทิ้ง..... จริงพ้น คนละทาง มิอาจอ้าง โอษฐ์ขืน ให้คืนคง ในม่านหม่น ระคนมัว สลัวหมอก นี้คือซอก ซุกกมล ที่ป่นผง ฝอยละออง ฟ่องฝัน จะบรรจง ฝากพะวง ภวังค์ปรัก รักบรรลัย รออรุณ ละมุนสี สุรีย์ส่อง ฝอยละออง อนธการ จะซ่านไส พ้นมรรคา ครานี้ มีที่ไป คือฤทัย ทะนงแท้ กับ..... แผลเป็น ๚ะ๛
วฤก 2 ก.พ. 2551 11:19 น. - ID 112232 
1877
16
0
2 กุมภาพันธ์ 2551 11:34 น. - comment id 818397
สวัสดีค่ะ...คุณวฤก ถ้าเคาะแล้วสนิมร่วงแบบนี้ สีน้ำฟ้า อาสาเคาะให้บ่อยๆ ดีไหมคะ-------------------------------------------------------------- ม่านสลัว มัวหม่น มืดจนหนาว ปลอบใจร้าว อย่างไร มิให้เหงา ภาพภวังค์ ซ้ำซ้อน เคยอ้อนเบา รักรุมเร้า ราโรย ระโหยแรง นั่งนับคอย นาที อย่างทดท้อ ยังคงรอ รุจี ทวีแสง เผื่อหัวใจ ถูกพราก อยากเปลี่ยนแปลง ทะนงแข่ง แสงจ้า..ของตาวัน ..
2 กุมภาพันธ์ 2551 11:40 น. - comment id 818399
สีน้ำฟ้า... กลอนบทนี้ ได้แรงบันดาลใจจาก " ร อ ห ม อ ก จ า ง " ของสีน้ำฟ้าเองล่ะครับ เขียนไปลงที่พันติ๊บ
2 กุมภาพันธ์ 2551 11:42 น. - comment id 818400
ขอบคุณค่ะ.. บอกซะปลื้ม.. ว่าแต่ว่า..ไปแอบเห็นรอยสนิมร่วง ของสีน้ำฟ้าด้วยเช่นกันสิคะนั่น
แจมขัดใจกับคำว่า...คงละเลย เปลี่ยนยังไงถึงจะลงตัวคะนี่ คำในคลังน้อยเหลือเกิน
2 กุมภาพันธ์ 2551 11:47 น. - comment id 818401
เอ... แต่อ่านแล้วผมชอบนะครับ สีน้ำฟ้าเล่นคำว่า ลืม - หลง - ละเลย โดยใช้คำว่า "คง" มาเล่นด้วยนี่ อ่านแล้ว ชอบมาก ๆ เลย
2 กุมภาพันธ์ 2551 11:55 น. - comment id 818404
ขอบคุณค่ะ.. เปลี่ยนกลับไป กลับมาจนเลอะเทอะไปหมด
2 กุมภาพันธ์ 2551 12:37 น. - comment id 818429
สวัสดีค่ะคุณวฤก งดงามมากค่ะ ใช้คำได้พลิ้วมาก
2 กุมภาพันธ์ 2551 13:07 น. - comment id 818443
2 กุมภาพันธ์ 2551 15:47 น. - comment id 818498
ช่ออักษราลี ...... ขอบคุณมากครับ ที่แวะเข้ามาอ่าน เรนจัง ... ขอบคุณเช่นกัน
2 กุมภาพันธ์ 2551 16:47 น. - comment id 818507
2 กุมภาพันธ์ 2551 20:20 น. - comment id 818594
กลอนเพราะจังค่ะ...แม้จะห่างไปนาน.. ยังแต่งได้เพราะปานนี้...ไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย.. ทักทายยามค่ำคืนค่ะ..
2 กุมภาพันธ์ 2551 20:31 น. - comment id 818602
lสวัสดีครับ อาจารย์ ตอนนี้อยุ่กรุงเทพสินะครับ อ.มณีวรรณ เล่าเรือ่ง อ.ให้ฟังหมดร่ะคับน่าเสียดายแทนรุ่นน้องจังเลยนะครับ ที่ไม่ได้เรียน Biochem กับอาจารย์ บทกลอนไพเราะและคมคายไม่เปลี่ยนเลยนะครับ
2 กุมภาพันธ์ 2551 20:46 น. - comment id 818610
ถ้าอาหมอกระโดด .. นอกจากเคาะสนิมแล้ว อาจทำให้ไขมันละลายด้วยนะคะ .. ฮา ล้อเล่นค่ะ อาหมอ วันก่อนอ่านข่าวเรื่องสาวสะดือหาย ก็เลยฉุกนึกขึ้นได้คะ .. แฮ่ แฮ่ .. บ่ มีโคลง เลยไม่ได้แวะพันติ๊ปปปปปปปป
2 กุมภาพันธ์ 2551 22:05 น. - comment id 818692
สวัสดีค่ะ แวะเข้ามาเยี่ยมชมผลงานค่ะ
2 กุมภาพันธ์ 2551 22:12 น. - comment id 818694
Rainหมองอิง "ไม่ได้เขียนกลอนเกือบ 6 เดือนแล้ว ... ชีวิตวุ่น ๆ เพราะย้ายบ้าน ย้ายงาน ฯลฯ ตอนนี้เริ่มลงตัวแล้ว... จึงกลับมาจับกลอนใหม่ครับ" หมึกมรกต กว่า 20 ปี ที่อยู่ขอนแก่นนั้น มันสร้างความผูกพันธ์ได้แน่นหนานัก แต่... สุดท้ายก็ไม่มีใครที่จะอยู่ได้ตลอดไป ทุกอย่างคงเป็นไปตามกฎของไตรลักษณ์ อนิจจัง - ทุกขัง - อนัตตา เมื่อวันหนึ่งผมได้คิดว่า ... จะเหนื่อยอย่างนี้ต่อไปได้อีกสักแค่ไหน สังขารที่ร่วงโรย กับการทรมานอดนอนขับรถไปกลับ ขอนแก่น - บางใหญ่ ทุกสุดสัปดาห์ ผมว่า.... สักวันหนึ่งคงได้ทิ้งชีวิตไว้กลางถนนมิตรภาพเป็นแน่แท้ ชีวิตใหม่เริ่มต้นที่นี่... รพ.ห้วยพลู อ.นครชัยศรี จ.นครปฐม ห่างจากบ้าน ๓๐ กิโลเมตร ผมเริ่มมีเวลาว่างในตอนเย็น มีวันหยุดสำหรับพักผ่อน ทุกวันนี้ ผมยังเป็นผู้สอนอยู่ สงสัยวิญญานครูยังฝังแน่น ไม่ได้สอน Biochem/Genetics แล้วล่ะ แต่สอนเรื่องการดูแลสุขภาพ ผมพูดเสียงดังขึ้นแล้วนะ (นศพ.มักบอกว่าผมพูดเบา) ที่พูดได้ดังขึ้นเพราะนักเรียนของผมหูตึง คนไข้ของผมอยู่ในวัยผู้สูงอายุทั้งนั้นเลย อัลมิตรา หนูอัล .... กาพ้มคงกระโดดบ่ไหวแล้ว ด้วยว่าพุงเริ่มยื่น... ขืนกระโดดโดยไม่ดูรูปลักษณ์ ก็อาจกลิ้งเป็นลูกโบว์ลิง เป็นแน่แท้ ปล. บ่ได้ไปพันติ๊บ นานแล้วเหมือนกัน เพิ่งไปเมื่อเช้านี้ ... เห็นกระทู้กลอนของสีน้ำฟ้า จำได้ว่าเป็นสมาชิกบ้านกลอนไทย ...เลยแวะเข้าไปทักทายอ่ะครับ มายอามีน ขอบคุณมากครับที่แวะมาเยี่ยมผู้ต้องหา เอ๊ย! เยี่ยมชมบทกลอน ครับ
3 กุมภาพันธ์ 2551 10:12 น. - comment id 818810
บางที สิ่งที่ทำให้มัวหมองใจ ก็เป้นอุปสรรคทำให้เรา คิดวุ่นวายได้คะ
3 กุมภาพันธ์ 2551 10:14 น. - comment id 818811
กลอนเพราะจังค่ะ เก็บแผลเป็น ให้คือแรง แห่งดวงจิต ประสบการณ์ ชีวิต คอยสอนสั่ง มีสุขบ้าง ทุกข์บ้าง ไม่จีรัง ให้อยู่ยัง เหล็กกล้า ล้าอ่อนแอ
3 กุมภาพันธ์ 2551 11:59 น. - comment id 818840
ชอบมั๊กมาก
5 กุมภาพันธ์ 2551 16:04 น. - comment id 820017
มาชื่นชมผลงานค่ะ......สบายดีนะคะ วฤก
6 กุมภาพันธ์ 2551 05:09 น. - comment id 820290
:]
19 กุมภาพันธ์ 2551 13:48 น. - comment id 825002
สักวันน้ำตาที่หลั่งดั่งสายฝน คงล้างใจหม่นให้สดใส ไม่มีหรอกทุกข์สุขถาวรไกล ประเดี๋ยวมาประเดี๋ยวไปเช่นนี้เอง คิดถึงผลงานค่ะ ว่าแล้วตัวเองไม่ค่อยว่างเลย. เฮ้อ.... จะถูกลืมไปไหมนี่
3 มีนาคม 2551 17:07 น. - comment id 828998
มาย้อนอ่านค่ะ เคาะสนิมแล้ว...ไพเราะจัง
29 เมษายน 2552 03:20 น. - comment id 978590
เพราะมาก และเป็นบทกลอนที่อ่านแล้วมีกำลังใจมาก ๆ ครับ ขออนุญาติเก็บไว้เป็นบทกลอนที่ชอบนะครับ
29 เมษายน 2552 03:22 น. - comment id 978591
เพราะมาก อ่านแล้วมีกำลังใจมาก ขออนุญาตเก็บไว้เป็นบทกลอนทีชอบนะครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
