เรา..กับโลกผ่าศูนย์กลาง

ปางสีฝุ่น

เจ้า..ผู้มา...จากม่านฟ้าหม่น
อาจจะด้น..ค้นหาดาว..ก้าวละดวง
ที่ศูนย์กลาง..ลานโลกอุ-ปโลกลวง
ดั่งติดบ่วง..บาศก์.มณี..สีดอกเลา
ครั้นดวงจิต..ลิขิตลาย..ไม้เนื้ออ่อน
กระทบร้อน..ก็โชนขอน..คุถ่านเถ้า
ปละปลิวว่อน..วะหวิวไหว.ให้บางเบา
เพียงลมเป่า..ก็เป็นฝุ่น..กรุ่น.กำจาย
เจ้า..ผู้มา..จากม่านฟ้าเหงา
อาจจะเหลือ.เรื่องเล่า.อีกหลากหลาย
จากโลกกร้าน..กลางหมู่ชน..กล.อุบาย
รอ.สลาย.คลายเกลียว.ปลดเหนี่ยวตรวน
อันโลกสวย..ด้วยเจ้าสร้าง..ไว้ต่างสี
หากยังมี..ที่แสร้งสร้าง..อีกบางส่วน
คือซึมซับ..กับเศร้าโศก..วิโยคครวญ
เร้า.ระบวน..จนรวนร่ำ..ธรรมารมณ์
และเจ้า..ผู้มา..จากม่านฟ้าไกล
โภชนาการ..ทางสายใหม่..ให้เหมาะสม
นั่นน้ำค้าง..มันเปื้อนปร่า..มากับลม
จะพร่างพรม..ดมดอก..พอ.ลอกดวง
ปลดระวาง..เถอะเส้นทาง..ที่ลางร้าย
มาผุดพราย..สายน้ำใหม่..ให้ฉ่ำช่วง
สู่หนทาง...แห่งธรรม-ชาติทวง
ร่วมต่อรัง..แต้มรวง..เพื่อบ่วงใบ
กับตัวข้าฯ..ในม่านฟ้าทางนี้
ยังดื่มด่ำ..ดาฬ.กวี..อันอ่อนไหว
ทั่วเขตขอบ..ธสีมา..พนาไพร
สดับเสียง..สายน้ำไหล..ไร้.มายา
คีตกาล..กึกก้อง..ร้องโหวยโหวย
ระร่ำโหย..หวน.นั้น..มัน.เพื่อนข้าฯ
ตะโบมเบ็ง..บทบรรเลง..เพลง.เวทนา
จากเถื่อนแถว..แนวป่า...ด้วย..อาลัย
และตัวข้าฯ..ในม่านฟ้าหม่นดำ
จะหยิบยืม..ความทรงจำ..จากลมไหล
เพื่อปลอบปลุก..ประยุกต์เจต..เหตุปัจจัย
ทอ..ยวงใย...ให้พร่ำพร้อย...สู่รอยจันทร์
ณ.ลานโลก..ผ่าศูนย์กลาง..ยังว่างเปล่า
สถาปนา...บัลลังก์เงา...ให้เจ้าฝัน
อีกสายลม..ร่วมทบทาบ..อาบนิรันดร์
สานสัมพันธ์..บนดินดาน..ด่านเวลา
คลี่ใจข้าฯ..เข้าห่ม..บ่มใจเจ้า
มือจับมือ..คือมือเรา..จะเนาฟ้า
หลับเถิดหนอ..เจ้ามิ่งขวัญ...กัลยา
ดาวของข้าฯ..เริ่มคล้อยเคลื่อน..เหนือ..เขื่อน..คลอง..
................................................................................

(  น้ำค้าง..คงร้างคำ..คราโรยแรง..แห่งอรุณ )