อีกสักพัก..."ความรักอาจเบาบาง"

แอ็ปเปิ้ล

สองเท้าของฉันก้าวออกมาจากชีวิตคนเคยรัก
นั่งมองโลกในมุมที่เหมือนไม่เคยรู้จักมาก่อน
ก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความเสียใจกับเยื่อใยที่ยังอาทร
ความสุขมันถมทับซ้อนอยู่กับความเจ็บลึกในหัวใจ
ยิ้มและร้องไห้ได้ในเวลาเดียวกัน
คล้ายโลกแห่งความจริงและความฝันอยู่ด้วยกันใกล้ ๆ
มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง แต่บ่อยครั้งที่รู้สึกเหมือนเกิดมาเพื่อใคร
บางสิ่งไขว่คว้ามาได้ แต่สุดท้ายเมื่อมองหาไปกลับไม่มี
ใช้ชีวิตปกติ...เหมือนอย่างเดิมทุก ๆ วัน
เดินผ่านไปที่เดิมของเธอกับฉัน ...
ลึก ๆ อยากให้เราเจอกันอีกครั้งตรงนี้
หัวใจสั่นไหว...ยิ่งอยากลืมเธอเท่าไหร่...
กลับยิ่งรักเธอมากขึ้นทุกที
ทำไมอานุภาพความอ่อนแอที่มี...
ถึงอยู่เหนือความเข้มแข็งนี้ได้..ไม่เข้าใจ
พยายามแบ่งเวลาใส่ใจกับตัวเองให้มากที่สุด
แต่แล้ว..ก็ไม่อาจสั่งความรู้สึกให้หยุดคิดถึงเธอได้
อยากให้เธอไม่มีอิทธิพล...อยากให้เธอไม่ใช่คนของหัวใจ
ถ้าเก็บเธอไว้ในฐานะคนธรรมดาทั่วไป ...
...ฉันคงไม่เสียใจเช่นทุกวัน
หวังได้แต่หวัง...ว่าชีวิตฉันจะฟื้นคืนได้ใหม่
ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงเราได้ นอกจากตัวตนของเราเท่านั้น
อีกหน่อยฉันคงรู้สึกว่าความรักที่เจ็บลึก
เป็นเพียงเรื่องธรรมดาสามัญ...
อดทนอีกนิดล่ะกัน..ต้องมีสิ..วันนั้น..ที่ฉันจะกล้าลืมเธอ