...ฟ้าประทาน...

เวทยา

นับนานวารเวลา...
บ่วงชะตาพาพิศลิขิตฝัน
บนทางเดินเหินห่างหว่างชีวัน
ถึงคราวครันพลันพรากลำบากใจ
ใช่เจ้าจำทำผิดชีวิตหนอ
จึงต้องรอท้อทดหมดอาศัย
ต้องจากจรอ่อนล้ากว่าอาลัย
แต่เหตุใดใยเห็นเป็นเช่นนี้
ใจดวงน้อยคอยครวญยังป่วนปั่น
จะห้ำหั่นอันใดก็ใช่ที่
จมกับฝันวันเก่าเท่าที่มี
ให้หลีกลี้หนีหายไม่ง่ายเลย
จวบราร้างทางหยุดที่สุดสาย
เจ้ากลับกลายหน่ายหนักความรักเอ๋ย
ที่เจนจบอบอุ่นเพียงคุ้นเคย
ที่ครองเชยเย้ยหยันเพียงวันคืน
นั่งโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาใต้เงาฟ้า
แสงดาราน่าชมกลับขมขื่น
ยิ่งฟ้าเลือนเหมือนย้ำยิ่งกล้ากลืน
จะหยัดยืนฝืนทนเหตุผลใด
แล้วแผ่กายหมายคอยน้อยใจฟ้า
จะบีทาตราตรึงไปถึงไหน
วอนชะตาพาพิศลิขิตใจ
อยากมีใครได้ชมดังสมปอง
หากได้ฤกษ์เบิกฟ้าเวลานี้
ขอสักทีที่ซึ่งหนึ่งสนอง
ประทานหวังครั้งใหม่มอบให้ครอง
จะจับจองรองรักไม่หักคลาย
หวังประทานผ่านฟ้าลงมาฝัน
อัศจรรย์วันใดคงไม่สาย
หวังใจทุกข์สุขล้นจนบั้นปลาย
หวังเคลือบคลายวายวอดตลอดกาล
ณ.วันนี้มีตนเพียงคนเดียว
จะข้องเกี่ยวเปลี่ยวใจใครสงสาร
มีเพียงหวังดังว่าฟ้าประทาน
นานเท่านานกาลใดสมใจเอย...
...หวังว่า ฟ้าประทาน...