เธอเคยรู้สึกบ้างไหม ว่าลมหายใจหมดสิ้น ไร้ซึ่งเสียงให้ได้ยิน ชีวินเหมือนดับลับลา เธอจะรู้สึกได้ไหม ว่านัยน์ตานั้นเลือนพร่า หัวใจค่อยค่อยโรยรา ไม่ช้าก็คงหยุดไป อยากให้เธอได้รู้สึก ว่านึกถึงใครไม่ได้ เพียงคนที่มาจากไป ร่ำไรอยู่ได้ทุกวัน เมื่อไหร่ที่เธอรู้สึก เธออาจจะนึกถึงฉัน เจ็บปวดรวดร้าวทรมาน อย่างที่ตัวฉันได้เป็น